Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.02.1927, Blaðsíða 8

6
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
liti hans og geðvonskuköstum og töluðu um
það sín á milli og gjörðu það að umtalsefni
í öliu nágrenninu.
Og þegar svo sjera Mordaunt var að
ganga upp trjágöngin, hafði hann verið að
hugsa um að nú væri þessi mjög umræddi
drengur kominn, og að mikil líkindi væru til
þess að kvíði jarlsins hefði reynst rjett-
mætur, og væri þá ekki að spyrja að skap-
lyndi hans; mundi hann svala sjer á að láta
alla gremju sína bitna á þeim, er fyrstur
kæmi til hans, og líklega yrði hann nú ein-
mitt sjálfur fyrir því.
Menn geta því skilið í, hve honum hnykkti
við, er Tómas opnaði dyrnar og hann heyrði
glaðværan barnshlátur hljóma sjer fyrir
eyrum.
„Tveir úti!“ kallaði hin skæra bamsröd.d.
„Þú sjerð að það eru tveir úti!“
Og þama stóð stóll jarlsins og gigtar-
skemillinn og gigtveiki fóturinn á ihonum;
og við hliðina á jarlinum stóð lítið borð og
á því leikföng. Og rjett hjá honum stóð lít-
ill drengur og hafði lagt höndina á heil-
brigða hnje jarlsins, drengur rjóður í fram-
an af fjöri og áhuga, með kætina iðandi í
augunum. „Það eru tveir úti“, sagði hann;
„Nú mistókst þjer í þetta sinn!“ — Svo
urðu þeir leikfjelagamir varir við að ókunn-
ugur væri kominn inn.
Jarlinn leit upp og hnyklaði brýnnar eins
og hann var vanur, en er hann sá hver það
var, fannst sjera Mordaunt, að hann væri
ekki eins súr á svipinn og hann átti að sjer
að vera. Það var líkast því að hann hefði í
svipinn gleymt, hve óþægilegan og leiðan
hann gat gert sig, er hann vildi það við
hafa.
„Ó!“ sagði hann í sínum óþýða róm, en
rjetti þó prestinum höndina frernur vin-
gjarnlega. „Góðan daginn sjera Mordaunt.
Jeg hef fengið mjer nýja dægrastytting,
eins og þjer sjáið“.
Hann lagði höndina á öxlina á Sedrik —
ef til vill hefur hann djúpt niðri í hjarta
sínu verið dálítið hreykinn af því að geta
sýnt slíkan erfingja. Að minnsta kosti brá
fyrir einhverju líku ánægju leyptri í aug-
um hans er hann ýtti drengnum lítið eitt
fram.
„Þetta er hinn nýi Fauntleroy lávarður“,
sagði hann. „Fáuntleroy, þetta er sjera
Mordaunt, sóknarpresturinn hjema“.
Fauntleroy leit á manninn í prestafrakk-
anum, og rjetti honum höndina.
„Mjer þykir mjög vænt um að kynnast
yður, herra“, sagði hann og mundi eptir að
með þessum orðum hafði hann iheyrt hr.
Hobbs heilsa meiriháttar skiptavinum er
han vildi' hafa mikið við. Sedrik þóttist al-
veg viss um að prestum ætti að heilsa með
sjerstakri kurteysi.
Sjera Mordaunt hjelt litlu hendinni eitt
augnablik í hendi sjer og leit um leið niður
á litla andlitið, og brosti ósjálfrátt. Honum
gazt vel að litla snáðanum þegar í stað. Það
var ekki svo mjög fegurðarþokki drengsins,
sem vakti hjá honum hlýju, heldur hinn
barnslegi og einlægi vingjamleiki, sem gjörði
það sem hann sagði eithvað svo notalegt. —
Og þegar presturinn horfði á drenginn,
gleymdi hann jarlinum og öllu; og hvemig
sem það nú var fannst honum að allur blær-
inn á hinu stóra og hálf skuggalega herbergi
verða bjartari og andrúmsloptið 'hreinna í
nærvem þessa litla drengs. —
„Það er mjer sönn ánægja að kynnast
yður, Fauntleroy lávarður", sagði prestur-
inn. „Það var löng leið, sem þjer þurfið að
fara til þess að koma til vor. Það verða
margir glaðir af því að ferðin hefur geng-
ið vel“.
„Já, það var löng leið“, svaraði lávarður-
inn; en Ljúfust, móðir mín, var með mjer
og mjer leiddist ekkert. — Auðvitað leiðist
manni aldrei, ef móðir manns er hjá manni;
og skipið var ákaflega skemmtilegt1.
„Takið yður stól, sjera Mordaunt", sagði
,]arlinn. Presturinn settist. Hann leit af
Fauntleroy til jarlsins.
„Það er full ástæða til að samfagna yðar
hágöfgi“, sagði hann hlýlega. En jarlinn