Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.02.1927, Blaðsíða 9

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
7
ætlaði auðsjáanlega ekki að láta neitt uppí
um tilfinningar sínar í þessu efni.
„Hann líkist föður sínum“, sagði hann dá-
lítið hastur. „Vonandi að hann heldur verði
íöðurbetrungur“. Síðan bætti hann við:
„Hvað er yður anars á höndum 1 dag. Hvar
er í vandræðum núna?“
Það var ekki nærri því eins slæmt og hann
hafði búizt við, en samt hikaði hann sjer
eitt augnablik áður en hann stundi upp er-
indinu.
„Það er hann Higgins“, sagði hann; „hann
Higgins á Brúnum. Hann hefur átt við mik-
ið andstreymi að búa. Hann var veikur
sjálfur í haust sem leið, og bömin hans
fengu skarlasótt. Jeg vil1 ekki segja, að hann
sje góður búmaður, en hann hefur líka orð-
ið fyrir mikilli arrnæðu, og er nú orðinn
talsvert á eptir með margt. Nú er hann í
hreinustu vandræðum með afgijaldið. Newick
segir honum, að borgi hann ekki þegar í
stað, verði ihann að standa upp af jörðinni.
Nú er kona hans rúmföst, og hann kom til
mín í gær og bað mig að finna yður upp á
þetta og biðja yður um umlíðun. Hann held-
ur að hann geti rjett við aptur, ef þjer vilj-
ið umlíða hann um tíma.
„Það halda þeir allir“, sagði jarlinn þung-
ur á svipinn. Fauntleroy færði sig fram.
Hann hafði staðið milli afa síns og gests-
ins, og hlustað af öllum mætti. Hann fór
strax að fá áhuga á máli Higgins. Hann
langaði til að vita hve mörg iböm hann ætti,
og hvort skarlasóttin hefði gjört þeim mikið
mein. Hann horfði stórum augum á sjera
Mordaunt og fylgdi með athygli því, sem
presturinn sagði.
„Higgins er velhugsandi maður“, sagði
presturinn til þess að styðja með málstað
sinn. i
„En hann er slæmur leiguliði“, sagði jarl-
inn. „Hann er allt af á eptir í öllu, segir
Newick mjer“.
„Hann á verulega bágt núna“, sagði prest-
urinn. Honum þykir ákaflega vænt um konu
og böm; ef jörðin er tekin af honum verð-
ur öll fjölskyldan að svelta, bókstaflega.
Hann getur ekki látið þeim í tje þá nær-
ingu, sem þau þurfa. Tvö af börnunum eru
mjög illa ihaldin eptir veikina, og læknirinn
ráðleggur vín og styrkjandi fæðu, sem
Higgins hefur ekki ráð á að fá“.
Nú steig Fauntleroy enn eitt skref áfram.
„Svona var það með Mikael“, sagði hann.
Jarlinn tók dálítið viðbragð. „Jeg gleymdi
þjer“, sagði hann. „Jeg gleymdi að við
höfðum hjerna mannvin í stofunni. Hver var
Mikael?“ Og það var eins og ánægjubjarma
brigði aptur fyrir í hinum djúpsettu augum
jarlsins.
„Það var maðurinn hennar Bridgetar;
hann sem var veikur“, sagði Fauntleroy;
„og hann gat ekki borgað húsaleiguna eða
keypt vín og aðra hluti. Og svo gafstu mjer
peninga til þess að hjálpa honum.
Jarlinn hnyklaði brýnnar, en þó var nú
eins og ekki væri laust við glettur í svip
hans. Hann leit á sjera Mordaunt. „Ekki
veit jeg hverskonar búsýslumaður hann
verður“, sagði hann. „Jeg sagði hr. Havis-
ham, að drengurinn ætti að fá það, sem
hann langaði til, — og það sem hann lang-
aði til, virtist helzt vera að fá peninga handa
beiningamönnum".
„Ó! það voru ekki beiningamenn", sagði
Fauntleroy áfjáður, „Mikkael var ágætur
múrari! Þau unnu öll sömun“.
„Ó“, sagði jarlinn; „það voru ekki bein-
ingamenn; það voru ágætir múrarar, skó-
burstarar og eplasölukonur“.
Hann starði á drenginn nokkrar sekundur
þegjandi. Því var svo varið að ný hugsun
var að koma fram í huga hans. „Komdu
hingað“, sagði hann að lokum.
Fauntleroy kom og stóð svo nálægt hon-
um, sem hann gat, án þess að koma við
veika fótinn.
„Hvað mundir þú nú gjöra í þessu efni?“
spurði jarlinn.
Því verður ekki neitað að sjera Mordaunt
fann á þessu augnabliki einkennilegar geðs-
hræringar gjöra vart við sig hið innra 1