Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.04.1927, Blaðsíða 5

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
3
pilta sem vilja sjálfum sjer vel, að stíga
a!drei fæti sínum inn á slíka staði og láta
dónana um þessa skemmtun. Sjerhver heið-
arlegur piltur skammast sín fyrír að sjást
ganga þar inn. Bæjarstjórnin ætti að taka í
taumana og setja skorður fyrir því, sem
eyðileggur mörg mannsefni. — Öll góð fje-
lög bæjarins ættu að vinna á móti þessu
fargani. —
1 sjálfu sjer er billarð-leikurinn góður
leikur og talsverð list í honum, svo það er
ekki leikurinn sjálfur, sem hefur neitt spill-
andá við sig, og náttúrlega mætti hafa svo
góða reglu á að ekki kæmi að skaða, en þá
yrði hann líka að vera í þjónustu æðra
markmiðs, en peningagróða. Þar sem billarð-
stofumar hafa orðið að tjóni, svo að barátta
hefur verið hafin móti þeim, þar taka stund-
um feður sem hafa ráð á því og húsakynni
til þess, til þess ráðs að hafa billarð á heimili
sínu handa sonum sínum, svo að þeir kom-
izt hjá spillingu hinna opinberu billarðstaða.
— I flestum stórborgum í Ameríku (Banda-
ríkjum og Canada) hafa K. F. U. M. tekið
billarðleikinn í sína þjónustu sem lið í bar-
áttunni gegn billarð-kránum, og er sj eð til að
eptirlitið sje strangt og engir slæpist þar
inni, nema þeir sem í það sinn eru við leik-
inn. Svo var það að minnsta kosti í Kansas-
City Mis. — Og svo mun víðar.
----o----
Valur.
Það var sólskin og sumarblíða einn dag i
Maí 1911. Þá komu nokkrir piltar til fram-
kvæmdarstjórans í K. F. U. M. og spurðu,
hvort þeir mættu ekki stofna fótboltaflokk
innan K. F. U. M. Hann svaraði því á þá
leið, að hann sæi ekkert sem tálmaði því, það
væri sjálfsagt holl hreyfing; að eins yrðu
þeir að sjá til að allt færi siðlega og vel
fram. Þeir sögðu að það væri sjálfsagt. Svo
stofnuðu þeir flokkinn. Þeir höfðu æfingar
á melunum, var þar bæði grýtt og ósljett.
Framkvæmdarstjóiinn hafði ekkert vit á
þeim leik; honum fanst það vera eins og allt
út í bláinn, hlaup og spörk, en það gæti ver-
ið hollt að hreyfa sig eptir dagsverkið. Svo
kom hann eitt sinn eptir beiðni þeirra suður
á mela og horfði á, en sá ekkert annað en
eintómt hringl. Svo að enduðum leik að
fylkja liði eins og á nýjan leik. Þeir
gjörðu það. Það var fullt lið báðu megin.
Hann stóð fyrir miðri austurbrún svæðisins.
Hann sá línu fremst í hvoru liði. í henni
voru 5 menn. Þar fyrir aptan stóð önnur lín?
með þremur mönnum, og stóðu þeir þannig
að tveir stóðu hvor sínu megin við þann
í miðju og báru þeir við millibilin milli
tveggja yztu í framlínunni beggja vegna. Þá
stóðu fyrir aptan þá tveir og aptast stóð
einn maður í millibilinu milli tveggja steina.
Það sögðu þeir að hjeti mark eða „gull“ eins
og þeir kölluðu það þá. Þeir sögðu að fremsta
linan væri til framsóknar, en miðlínan bæði
til varnar og sóknar, og aptasta línan væri
varnarlína, og markmaður í marki. — Svo
stóð hann og horfði á. Allt í einu varð hann
eins og agndofa. Honum fannst eins og eld-
ingu slá niður rjett fyrir framan sig. Á
nokkrum sekúndum sá hann stórkostlegar
sýnir. Fyrst sá hann rómverska hersveit
raðaða upp til bardaga. Hann sá hinar þrjár
línur hverja bak við aðra, skipaðar upp í
fylkjum, og stóðu aptari fylkin á við millibil
fylkjanna í röðinni á undan. Hann heyrði
fyrir sjer gnýinn er atlögumerkið var gefið.
Með þessari herskipun og sinni miklu æfingu
og hlýðni höfðu Rómverjar lagt undir sig
lieiminn. Svo sá hann allt í einu aðra mynd.
I-Iún var af taflborði með skákmönnum fylkt-
um, búnum til bardaga eptir föstum ráðum
og reglum. Þá skildi haim allt í einu hið mikla
uppeldismeðal, sem fólgið værí í fótbolta-
leiknum. Hann þóttist sjá, hvílíkt menning-
argildi þessi íþrótt hlyti að hafa, ef rjett
væri á haldið. Þetta var eins og ný uppgötv-
un fyrir hann. Svo var gengið heim. Hann
var hljóður á leiðinni og velti þessu fyrir