Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.04.1927, Blaðsíða 7

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
5
LITLI LÁVARÐURINN
EPTIR
F. H. BURNETT
Þannig hafði nú kvömin gengið alla dag-
ana, og svo bættist við sagan um Higgins.
Presturinn hafði sagt hana við borðið heima
hjá sjer, og þjónustustúlkan sagt hana hinu
fólkinu, og svo hafði hún borizt út eins og
eidur í sinu. Og á markaðsdegi, er Higgins
líom inn í þorpið, var hann spurður spjörun-
um úr; og Newik hafði einnig verið spurð-
ur og hann hafði sýnt tveimur eða þremur
kunningjum sínum brjefið, sem undirritað
var „Fauntleroy“.
Þannig hafði fólkið haft nóg umtalsefni.
Og sunnudaginn næstan eptir komu menn
hópum saman til kirkjunnar; allir voru
forvitnir að vita eitthvað um litla lávarðinn,
sem átti að verða eigandi allra þessara jarð-
eigna.
Jarlinn hafði nú aldrei verið sjerlega
kirkjurækinn, en hann ætlaði sjer nú samt
að koma til kirkju þenna fyrsta sunnudag
og láta sjá sig með litla lávarðinum við hlið
sína í jarls-stúkunni í kirkjunni.
Margt fólk var á reiki í kirkjugarðinum
og í akgöngunum. Það stóðu hópar við
hliðin og við kirkjudyrnar, og hafði mönn-
um orðið tíðrætt um, hvort jarlinn mundi
koma eða ekki. Þegar samtalið um þetta
stóð sem hæst, kallaði kona ein upp yfir
sig:
,,ó, þetta hlýtur að vera móðirin, þessi in-
dæla unga kona“.
Allir sem þetta heyrðu sneru sjer við og
litu á hina grannvöxnu ungu dökkklæddu
konu, sem kom þar upp stíginn. Hún hafði
slegið andlitsblæjunni frá andlitinu, og
menn sáu að hún var kvenna fríðust og
bjarta hárið var hrokkið mjúklega eins og
bamslokkar undir litlu ekkju-húfunni.
Hún var ekki að hugsa um fólkið í kring;
hún var *ð hugsa um Sedrik og um heim-
sóknir hans og gleði hans yfir nýja hestin-
um, sem hann kom ríðandi á að dyrum
hennar daginn áður, mjög hróðugur og glað-
ur. En brátt gat hú n ekki komizt hjá að taka
eptir að menn horfðu á hana, og að koma
hennar hafði vakið talsverða athygli. Hún
tók eptir því fyrst, þegar gömul kona í rauðri
kápu heilsaði henni með djúpri knjebeyg-
ingu og önnur kona gjörði það sama og
sagði: Guð blessi yður, lafði mín!“ og karl-
mennirnir tóku ofan fyrir henni hver á fæt-
ur öðrum, um leið og hún gekk framhjá.
Fyrst gat hún ekki áttað sig á þessu, en svo
varð henni ljóst að það var af því að hún
var móðir litla lávarðarins, svo roðnaði hún
og brosti dálítið feimnislega, hneigði sig og
sagði: „Þakka yður fyrir!“ við konuna, sem
hafði blessað hana. Fyrir þá sem heima hafa
átt í stórri borg í Ameríku eru slíkar kveðj-
ur mjög óvanalegar og óviðkunnanlegar í
fyrstu, en samt varð frú Erról hrærð af
þessum vingjarnleika merkjum og gekk svo
áfram inn í kirkjuna. — Hún var rjett kom-
in inn, er hinn mikli atburður dagsins kom.
Vagninn frá höllinni, dreginn af fallegum,
stríðöldum hestum með tvo þjóna í skraut-
legum einkennisbúningi í vagnsætinu, kom
fyrir hornið og ók upp akbrautina upp að
kirk j ugarðinum.
„Þarna koma þeir!“ hljómaði mann frá
manni. Þegar vagninn nam staðar, stökk
Tómas niður og opnaði dyrnar og lítill dreng-
ur með bjart lokkað hár, klæddur í svört
flauelsföt, hoppaði niður úr vagninum.
Allir viðstaddir horfðu með forvitni á
hann.
Hann er alveg eins og höfuðsmaðurinn
var!“ sögðu þeir sem mundu eptir föður
hans. „Hann er höfuðsmaðurinn alveg ljós-
lifandi!“
Hann stóð þama í sólskininu og horfði á
jarlinn með ástúðlegu athygli, meðan Tóm-
as hjálpaði honum út úr vagninum. Svo
bauð hann jarlinum öxl sína til stuðnings
®ins og hann v»ri orðinn stór maður. Það