Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.05.1927, Blaðsíða 8

6
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
„Hann, hræddur!“ sagði Wilkins. „Mjer
liggur við að segja, að hann veit varla hvað
það er. Jeg hef kennt ungum aðalsmönnum
að ríða fyr, en jeg hef aldrei þekkt aðra eins
þrautseigju*.
„Þreyttur?“ sagði jarlinn við Fauntleroy.
„Vilt’ ekki hætta?“
„Maður hossast meira en hægt er að
hugsa sjer“, kannaðist hinn ungi lávarður
hreinskilnislega við. „Og maður verður dá-
lítið þreyttur líka; en jeg vil ekki hætta.
Jeg vil læra betur að sitja hann. Undir eins
og jeg hef kastað mæðinni, vil jeg ríða til
baka eptir hattinum'.
Þótt hinn snjallasti maður í víðri veröld
hefði tekið að sjer að kenna Fauntleroy,
hvemig hann ætti að koma sjer í mjúkinn
hjá gamla manninum, sem horfði með at-
hygli á hann, hefði hann ekki getað kennt
honum neitt sem betur hefði náð tilgangi
sínum en þetta svar. Þegar þeir brokkuðu
aptur niður trjágöngin, læddist ljettur roði
yfir hið gamla harðlega andlit jarlsins og
augu hans tindruðu undir hinum loðnu brún-
um af ánægju, sem jarlinn hafði tæplega bú-
izt við að finna til framar. Og hann sat og
horfði með eptirvæntingu, þangað til hann
heyrði aptur hófatakið. Þegar þeir eptir dá-
litla stund komu aptur, riðu þeir enn þá
harðara en áður. Fauntleroy var enn þá ber-
höfðaður. Wilkins reiddi hattinn hans; kinn-
ar hans voru enn rjóðari en áður og lokkar
hans þyrluðust um eyru hans; en hann kom
líka á allhröðu valhoppi.
„Þarna!“ sagði hann másandi, er hann
reið upp undir gluggann, „jeg gat látið hann
valhoppa, ekki eins vel og drengurinn í
Fimmtugötu,en valhopp var það og jeg sat!“
Ilann og Wilkins og klárínn voru upp frá
því beztu vinir. Varla leið nokkur sá dagur,
að sveitafólkið sæi þá ekki á reið saman
káta og fjöruga, eptir þjóðveginum eða á
götunum milli grænu limgarðanna. Bömin í
kotunum hlupu út til dyra að sjá móleita
folann með hinn glæsilega unga pilt á bak-
inu, sem sat svo teinrjettur í hnakknum, og
ungi lávarðurinn var vanur að veifa húf-
unni til þeirra og hrópa: sæl, góðan daginn!
á mjög ólávarðslegan hátt en mjög hjartan-
lega. Stundum nam hann staðar og talaði
við bömin, og einu sinni hafði Wilkins þá
sögu að segja, er þeir komu aptur til hall-
arinnar, að Fauntleroy hefði endilega viljað
fara af baki nálægt þorpsskólanum svo að
drengur haltur og þreyttur gæti setið á
hestbaki heim til sín.
„Það veit minn sæli“, sagði Wilkins, er
hann skýrði frá þessu í hesthúsunum, „að
hann vildi ekki vita af neinu öðru. — Hann
vildi ekki láta mig lána honum minn hest,
því hann sagði að það gæti verið óþægilegt
fyrír drenginn að sitja á stórum hesti. Og
svo sei’r hann, „Wilkins“, sei’r hann, „dreng-
urinn er haltur og jeg ekki, og þar að auki
langar mig til að tala við hann“. Og svo
varð jeg að láta drenginn á bak og lávarð-
ur minn þrammar við hliðina á honum með
höndurnar í vösunum og húfuna aptur á
hnakka, og talar svo við hann eins og jafn-
ingja sinn. Og þegar við komum að kotinu
þar sem drengurinn á heima, þá tekur hann
ofan og segir: Jeg kom með son yðar heim,
frú“, sei’r ’ann, „af því hann finnur til í
fætinum og jeg held ekki að stafurinn hans
sje fullnægjandi að styðja sig við; jeg ætla
að biðja afa að útvega góðar hækjur handa
honum“. Og það veit sá sem allt veit, að
konan varð alveg yfir sig gengin eins og
eðlilegt var. Og jeg vissi ekki upp eða niður!“
Þegar jarlinn heyrði söguna, varð hann
ekki reiður, eins og Wilkins hjelt að hann
mundi verða; en þvert á móti hló hann
dátt, og kallaði Fauntleroy til sín og ljet
hann segja sjer söguna frá upphafi til enda
og hló svo aptur. — Nokkrum dögum seinna
nam vagn jarlsins staðar í tröðinni fyrir
framan kotið, þar sem halti drengurinn átti
heima, og Fauntleroy hoppaði út úr vagnin-
um og bar heim að kotinu tvær hækjur ljett-
ar og sterkar og reiddi þær um öxl eins og