Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.05.1927, Blaðsíða 9

MÁNAÐARBLAfí K. F. U. M.
7
byssu og rjetti þær að frú Hartle (halti
drengurinn hjet Hartle) með þessum orð-
um: Afi minn biður að heilsa og biður yður
að þiggja þessar hækjur handa drengnum
yðar, og við vonum að hann verði betrí“.
„Jeg sagði að þú bæðir að heilsa“, sagði
hann við jarlinn, þegar hann kom aptur út
í vagninn; ,,þú sagðir mjer ekki að segja
það, en jeg hjelt að þú hefðir ef til vill
gleymt því. Var það ekki rjett?“ —
Og jarlinn hló aptur og sagði ekki að það
hefði verið rangt. — í raun og veru var það
svo komið, að þeir tveir urðu samiýmdari
dag frá degi,og traust Fauntleroy á veglyndi
og dyggðum afa síns óx líka með hverj-
um degi. Hann var í engum efa um það, að
afi hans værí hinn elskuverðasti og örlátasti
allra gamalla göfugmenna. Það var heldui’
ekkert sem hann óskaði sjer eða langaði til,
að því væri ekki fullnægt, jafnvel áður en
hann Ijet óskir sínar í ljós; það var hlaðið
á hann gjöfum og skemmtunum að 'hann átti
bágt með að átta sig á öllu, sem hann eignað-
ist. Það leit svo út að hann mætti fá allt
sem hann vildi, og mætti gjöra allt sem hann
langaði til að gjöra. Og þótt þessi uppeldis-
aðferð væri ekki sem viturlegust og hefði
ekki átt við alla litla drengi, þá virtist hinn
ungi lávarður að þola hana undarlega vel.
Verið getur, að þrátt fyrír hans ágæta upp-
lag hefði hún getað haft spillandi áhrif á
hann, hefðu ekki þær stundir, sem hann
dvaldi hjá móður sinni í Court Lodge vegið
upp á móti þeim. Þessi „bezti vinur“ hans
vakti yfir honum með mikilli nákvæmni og
ástúð. Þau tvö áttu opt langar samræður,
og hann kom aldrei svo aptur til hallarinnar
með kossa hennar á kinnum sjer, að hann
bæri ekki í hjarta sínu einhver mild og hrein
og einföld orð, sem festust í minni hans.
Það var að vísu edtt sem var honum mikil
ráðgáta, þótt ungur væri. Hann hugsaði um
það optar en nokkum grunaði; jafnvel móð-
ir hans vissi ekki hve opt hann hafði það í
huga ; jarlinum kom lengi vel ekki í hug að
hann gjörði það. — En svo skynugum og
eptirtektasömum dreng gat ekki dulizt það,
að móðir hans og afi hittust aldrei. Hann
furðaði sig á því.
Þegar jarlsvagninn nam staðar við Court
Lodge, steig jarlinn aldrei út og þá sjaldan
jarlinn kom í kirkju, var honum lofað að
fara og tala við móður sína í forkirkjunni
eða hann mátti fylgja henni heim. Og samt
voru á hverjum degi send blóm og ávextir
úr vemiihúsum hallarinnar. En hið eina
sómastrik jarlsins var það sem hann hafði
gjört rjett eptir fyrsta sunnudaginn, þegai’
frú Errol hafði gengið heim frá kirkjunni
einmana, og það verk lypti jarlinum upp á
hæzta tind göfugmennsku í augum Sedriks.
Hjer um bil viku seinna, þegar Sedrik ætl-
aði að fara að heimsækja móður sína, rakst
hann á við hallardyrnar, í staðinn fyrir stóra
j arlsvagninn, fallegan lítinn eineykisvag'n
með fallegum bleikum hesti fyrir.
„Þetta er gjöf frá þjer sjálfum til móður
þinnar", sagði jarlinn. Hún getur ekki farið
fótgangandi um sveitina. Hún þarf vagn.
Maðurinn sem er þama í ökusætinu á að
vera ökumaður. Það er gjöf frá þ j e r sjálf-
um.
Það er engin leið að lýsa gleði Fauntle-
roys. Iíann gat varla haldið sjálfum sjer í
skefjum, þangað til hann var kominn til
Court Lodge. Móðir hans var að safna rós-
um úti í garðinum. Hann stökk út úr vagn-
inum og þaut til hennar.
„Ljúfust!" kallaði hann, „geturðu trúað
því ? Þú átt þetta allt saman! Hann segir að
það sje gjöf frá mjer. Það er þinn eigin
vagn að aka í hvert sem þú vilt“.
Hann var svo hamingjusæll, að hún vissi
ekki hvað hún átti að segja. Hún gat ekki
fengið sig til að spilla gleði hans með því að
neita að taka á móti gjöfinni, enda þótt
gjöfin kæmi frá þeim manni, sem hafði val-
ið sjer það, að telja sig óvin hennar.
Hún mátti til að stíga ixm í vagninn með
rósir sínar eins og hún stóð og láta aka sjer