Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.06.1927, Blaðsíða 6

4
manaðarblað k f. u. m.
því treysta. — Eptir að forspilið er endað,
krýpur presturinn til bænar og þá eiga öll
hjörtu, sem í kirkjunni eru að beygja sig og
biðja með þá hátíðlegu bæn, sem beðin er í
kórdyrum. Undir þá bæn á hver einstak-
lingur að taka og þess vegna er hún stýluð
í fyrstu persónu (jeg er inn kominn o. s.
frv.) í eintölu. Þar næst er sunginn bynjun-
arsálmurinn og ríður á að allir sjeu hluttak-
endur í honum, hvort sem þeir syngja eða
ekki. Þess vegna er nauðsynlegt að hver
maður hafi sálmabók, ef sjónleysi ekki hindr-
ar að lesa í henni jafnframt og sungið er.
Að sálminum enduðum snýr presturinn sjer
fram og tónar (eða segir): D r o 11 i n n
s j e m e ð y ð u r. Það á hver maður per-
sónulega að taka til sín og biðja: „Já, Drott-
inn vertu með mjer“. í þessu litla ávarpi er
svo mikið fólgið, að jeg vildi óska að það
væri sagt miklu optar í messunni en það er.
— Söfnuðurinn svarar: 0g með þínum
a n d a ! Þá bæn fyrir prestinum ættu allir
að biðja helzt hátt, eða þá í hljóði: Það er
svo mikil styrking fyrir prestinn, sem á nú
upp á sjerstakan, hátíðlegan hátt að koma
fram fyrir Drottinn allsherjar. — Nú upp-
orfar hann söfnuðinn til þess að biðja ásamt
sjer og snýr sjer að atlarinu og tónar kol-
lektuna, sem við á í hvert skipti, Sá, sem
ekki biður þá bæn með, fer á mis við mikla
blessun og líkist hinum dauðu hlutum, stoð-
um og stólum, sem í kirkjunni eru. Eptir að
presturinn og söfnuðurinn hefur þannig búið
sig undir með hinni sameiginlegu bæn, fram-
fiytur presturinn til safnaðarins orð post-
ulanna, máttarstólpa kirkjunnar, sem söfn-
uðurinn meðtekur með sijerlegri virðingu
standandi, eins og boðskap frá hinum heilögu
mönnum sjálfum. — Síðan er sunginn sálm-
ur, sem á að undirbúa hjörtun undir næsta
höfuð-atriði messunnar, guðspjallið. Það er
eðlilegt að það atriði sje byrjað með ám-
unarbænum prests og safnaðar, svo að menn
fmni enn betur til nálægðar hins lifanda
Guðs. — Þá skýrir presturinn söfnuðinum
frá, hvaðan guðspjallið sje tekið, og í gleði-
fullri eptirvæntingu lyptir söfnuðurinn upp
lofgjörðarsöng sínum: Guði sje lof og
dýrð fyrir sinn gleðilegan boð-
s k a p. Fallegast væri að menn stæðu upp
um leið og syngju lofsönginn standandi, og
undarlegt er að ekki allir, sem sungið geta,
skuli syngja þessa fögru og upplyptandi lof-
gjörð með. Og svo kemur sjálft guð-
s p j a 11 i ð; þá er eins og Jesús Kristur tali
til vor og þá ætti lotningin að vera dýps'c
og innilegust, því þetta er hæsta stig mess-
unnar, þegar ekki fer fram sakramenti í
henni. — Eptir að sálmur hefur verið sung-
inn stígur presturinn í stólinn og heldur
ræðu sína. Hijer skal ekki að þessu sinni fjöl-
yrt um það atriði að eins bent á að prests-
crðið megi allir dæma, en guðsorðið í pistli,
guðspjalli eða teksta lýtur ekki dómi nokk-
urs manns; það orð er hafið upp yfir dóms-
vald manna, heilagt og himneskt að full-
komnum myndugleika frá Guði. — í sjálfri
ræðunni er presturinn sem hver annar mað-
ur með sínar gáfur og takmarkanir, sína
stefnu og skoðanir og verður það allt að
dæmast eptir guðsorðinu sjálfu í ljósi þeirr-
ar kirkju, sem menn tilheyra.
Um atriði messunnar eptir prjedikun er
líkt að segja og um fyrri hlutann. Aðeins
ber að minnast á tvö atriði, sem eru mjög
mikilsvarðandi. Það er blessunin og útgöngu-
bænin. 1 blessuninni er fólginn mikill náðar-
kraptur handa hverjum sem meðtekur hann
í trú og tileinkar sjer hann. Blessunin er
fyrirskipuð af Drottni sjálfum og fylgir
fyrirheit með. í margar, margar aldir hefur
þessi blessun verið lögð yfir Guðs söfnuð
bæði undir gamla og nýja sáttmálanum og
nafn Drottins svífur yfir söfnuðinn í helgi-
dóminum á blessunarinnar heilögu
stund.
Sá sem þannig eða á líkan hátt kemur og
tilbiður Drottinn í bæn og söng og tileink-
ar sjer orð hans og meðtekur blessun hans,
1‘er „uppbygður“ heim og hresstur í anda,