Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.08.1927, Blaðsíða 8

6
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
inum fyrir framan arinn og var að lesa í
bók, og bjarminn af eldinum skein á hið
unga, bjai'ta höfuð, þá kom ljómi í augu
jarlsins og ljettur roði rann yfir hinar
hrukkóttu kinnar. „Það verður maður úr
drengnum“, sagði hann við sjálfan sig. En
hann talaði aldrei um tilfinningar sínar við
aðra, eða þær mætur, sem hann hafði á hon-
um. Þegar hann talaði um hann við aðra, var
það allt af í hálfkæruleysisróm og með þur-
legu brosi. En Sedrik fann fljótt að afi
hans elskaði hann, og hann vildi allt af vera
nálægt afa sínum, við stólinn hans í bóka-
salum, beint á móti honum við borðið eða
við hlið hans, er þeir riðu út eða gengu sjer
til gamans á hjallanum fyrir framan höllina.
„Manstu“, sagði Sedrik einu sinni, þegar
hann lá á feldinum og leit upp úr bók sinni,
„manstu, hvað jeg sagði við þig fyrsta
kvöldið um það að við yrðum víst miklir
mátar? Jeg held að engir geti verið betri
vinir, en við erum“.
„Við erum heldur góðir vinir, það er
áreiðanlegt“, svaraði jarlinn. „Komdu hing-
að!“
Fauntleroy stökk upp og kom til hans.
„Er nokkuð sem þig langar til ?“ spurði
jarlinn. „Er nokkuð sem þú saknar?“
Litli drengurinn leit stórum löngunarfull-
um augum á afa sinn.
„Það er aðeins eitt“, svaraði hann .
„Hvað er það?“ sagði jarlinn.
Fauntleroy þagði augnablik. Hann hafði
velt þessu fyrir sjer langa lengi.
„Hvað er það?“ sagði jarlinn aptur.
Fauntleroy svaraði:
„Já, jeg sakna mömmu“.
Jarlinn hálf hrökk við.
„Þú sjer hana nærri því á hverjum degi“,
sagði hann; „er það ekki nóg?“
„Jeg var vanur að sjá hana allt af“, sagði
Fauntleroy. „Hún var vön að kyssa mig,
þegar jeg fór að sofa á kvöldin, og á morgn-
ana var hún allt af við höndina, og gátum allt
af talað saman án þess að bíða með það“.
Þeir horfðust í augu, — ellin og bernsk-
an, eitt augnablik þegjandi. Svo hnyklaði
jarlinn brýrnar.
„Gleymirðu mömmu þinni aldrei?“
sagði hann.
„Nei“, svaraði Fauntleroy, „aldrei, og hún
gieymir mjer aldrei. Jeg mundi aldrei gleyma
þjer, þó að jeg væri ekki hjá þjer. Jeg
mundi hugsa um þig ennþá meira af því“.
„Satt að segja; jeg held að þú mundir
gjöra það“, sagði jarlinn eptir litla þögn.
„Hann fjekk allt af eins og sting í hjart-
að, þegar drenguririn talaði um mömmu
sína, og því meir nú, er honurn var farið að
þykja svo vænt um drenginn.
En það átti ekki á löngu að líða, þangað
til hann varð að reyna aðra hjartastingi, og
það svo sára, að hann gleymdi á þeim tíma,
að hann hefði nokkru sinni haft óbeit á
tengdadóttur sinni. Og það kom svo óvænt
og undarlega.
Eitt kvöld, rjett áður en að búið var að
fullgjöra verkið í „Jarlshverfi“, var haldin
stór veitsla á Dorincourt. Slíkt veitsluhald
hafði ekki farið fram í höllinni langa lengi.
Nokkrum dögum áður en hún var haldin,
komu þau Sir Harry Lorridaile og Lafði
Lorridaile, einkasystir jai'lsins, í heimsókn.
Lafði Lorridaile hafði að eins einu sinni
komið til Dorincourt, síðan hún giptist fyrir
35 ái’um síðan. Iiún var tíguleg og væn kona
að framgöngu og yfirlitum og mesta val-
kvendi; henni hafði ekki fi'emur en öðruni
líkað ráðlag' bróður síns, og hafði hún aldrei
verið hrædd við að segja honum til syndanna
upp í opið geðið, því hún var viljasterk og
einbeitt. Hafði af því gjörzt sundui'lyndi
mikið milli systkinanna, og höfðu þau því í
íjöldamörg ár enga umgengni haft hvoi’t við
annað.
llún hafði heyrt mikið um hann, sem ekki
var sjerlega skemmtilegt. Hún hafði heyrt,
að hann hefði vanrækt konu sína og gjört
henni lífið leitt; hún hafði heyxd um dauða
liennar og um afskiptaleysi af hinum móður-
lausu sonum sínum. Hún þekkti nokkuð af
þeim sögum, er gengu um tvo eldri synina,