Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.09.1927, Blaðsíða 9

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
7
LJTLÍ LÁVARÐURINN
EPTIR
F. H. BURNETT
„Þeir dást að h o n u m“, sagði jarlinn og
leit þangað, sem Fauntleroy stóð. „Hvað
frú Erról viðkemur mun þjer finnast að hún
sje fremur falleg kona. Jeg er í talsverðri
skuld við hana fyrir það, að drengurinn
iiefur nokkuð af vænleika sínum frá henni,
og þú mátt heimsækja hana, ef þú vilt. Það
einasta sem jeg set upp er það, að hún láti
sier nægja að dvelja á Court Lodge, og að
þú biðjir mig ekki um að fara. að heimsækja
hana“. Og jarlinn hnyklaði brýnnar svolítið
aptur.
„En hann hatar hana ekki eins og hann
gjörði áður, það er jeg búinn að sjá“, sagði.
frúin seinna við mann sinn. „Og hann er
tdluvert orðinn breyttur, og, þótt ótrúlegt
vjrðist, Harry, þá held jeg að hann sje að
verða almennilegur maður, aðeins af því að
honum þykir svo vænt um þenna litla sak-
lausa og ástúðlega dreng. Já, meir að segja
barnið elskar hann í raun og veru, hallar sjer
upp að stólnum hans og leggur höndina á
hnjeð á honum. Hans eigin börn hefðu alveg
eins viljað hreiðra sig upp að tígrisdýri“.
Undir eins daginn eptir fór hún að heim-
sækja frú Erról. Þegar hún kom aptur sagði
hún við bróður sinn:
„Mólineux, hún er einhver hin elskuverð-
asta kona, sem jeg hef nokkurntíma sjeð.
Hin skæra og þýða rödd, og þú átt henni að
þakka að drengurinn er það sem hann er.
Hún hefur gefið honum meira en fríðleikann
einan; þú breytir óhyggilega að reyna ekki
til að telja hana á að koma og annast um þig
lílca. Jeg skal bjóða henni til mín til Lorri-
daile“.
„Iiún mun ekki fást til að fara frá dregn-
um“, svaraði jarlinn. „Jeg verð þá að fá
drenginn líka“, sagði frúin hlæjandi.
En hún vissi vel að hún fengi ekki dreng-
inn með sjer. Hún sá betur og betur með
hverjum degi, hve samgrónir þeir voru
orðnir; hún sá hvernig allur metnaður, á-
stúð og vonir gamla mannsins lutu að
drengnum og hún sá líka að hið saklausa og
ástúðarríka hjarta drengsins bar hið full-
komnasta traust og trú til afa síns aptur á
móti.
Hún vissi líka að frumástæðan til að halda
þessu veizlu var sprottinn af hinni leyni'legu
longun jarlsins eptir að sýna heiminum
sonarson sinn og erfingja og að láta menn
sjá að drengurinn, sem svo mikið hafði ver-
io talað um væri ennþá betra mannsefni en
orðrómurinn hafði gjört úr honum.
„Bevis og Maurice voru honum til svo
mikillar skapraunar og vonbrigða“, sagði
hún við mann sinn. „Allir vissu það. Hann
hataði þá í raun og veru. Hjer nær metn-
aður hans sjer að fullu niðri“.
Hætt er við að öllum þeim, sem boðið
þáðu, hafi leikið forvitni á að sjá lilta lá-
varðinn og' hafi fýst að vita, hvort hann
yrði til sýnis.
Og þegar tíminn kom, var hann til sýnis.
„Drengurinn kann sig vel“, sagði jarlinn,
„hann verður víst engum til ama. Börn eru
vanalega kjánar eða leiðindaskepnur — mín
börn voru hvorttveggja — en hann getur í
raun og veru svarað, er á hann er yrt og
þagað þegar svo er ekki. Hann er aldrei
framihleypinn“.
En honum var ekki leyft að þegja rjett
lengi. Allir þurftu að segja eitthvað við
hann. Það var auðsætt að alla langaði til að
heyra, hvernig hann svaraði fyrir sig. Kon-
urnar sýndu honum dálæti og lögðu fyrir
hann spurningar, og karlmennirnir lögðu
líka fyrir hann spurningar og höfðu gaman
að svörum hans, alveg eins og mennirnir á
skipinu á leiðinni til Englands. Fauntleroy
litla var ekki alveg ljóst hversvegna þeir
hlógu stundum svo dátt, þegar hann svaraði
þeim, en hann var svo vanur við að sjá að
mönnurn var skemmt, þegar hann talaði í al-