Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.11.1927, Blaðsíða 5

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
3
Alþjóða-bænavika K. F. U. M.
13,— 19. Nóv. 1927-
»Oss langar til að sjá Jesúm«,
Jóh. 12, 21.
Sunnud. 13. Nóv.
Vissa Jesú um Guð.
Biblíulestur: Jóh. 14. kap.
Hið fyrsta, sem vj'er komum auga á hjá
Jesú, er hans fullkomna meðvitund um Guð.
Vjer verðum varír við það í öllu, sem hann
gjörði og sagði. Þar sem hinir mestu menn
og hinir heilögustu dýrðlingar voru aðeins á
leit eptir Guði, þar er hann í fullkomnu með-
vitundarsambandi við hann. Hann þekkir
föður sinn nákvæmlega. Hann segir oss
hvað Guð hugsar, og frá tilfinningum hans.
í ræðum hans og öllum aðferðum er hann
allt af að sýna, að vilji og hugsanir Guðs
sjeu hinn vafalausi mælikvarði lífsins.
Guð er faðir hans og faðir vor; og föður-
leikinn eins 0g Jesús hefur útskýrt hann,
er dýpra og innihaldsríkara hugtak en svo,
að nokkur af oss geti skilið það til fulls. í
vissunni um þenna föðurleika hvílist hann
skilyrðislaust. Allt bað sem föðurnum þókn-
ast er rjett, og það bezta fyrir bam hans.
Jesús tók sjer mikinn tíma til bænar, og
það er ekki auðvelt fyrir oss synduga menn
og konur, að setja oss inn í leyndardóm bæn-
arlífs hans. En megum vjer ekki hugsa oss
það fremur sem hina innilegustu hugar-um-
gengni sonar við föðurinn, en sem bæn í
beiðni og óskum? Það er samfjelag sam-
starfenda, hið hæsta stig bænarlífsins. Jafn-
vel upp í slíkar hæðir leiðir Jesús þá, sem
fylgja honum; vissulega ein af hans dýr-
mætustu gjöfum til vor.
Jesús framsetti kröfur, sem gjörðu agn-
dofa af undrun þá, er á hlýddu; svo djarf-
tækar voru þær. Hann sagði, að hann og
faðirínn væru eitt. Hann sagði þeim, að er
þeir sæju hann, sæju þeir föðurinn, samt
sagði hann að hann væri „hógvær og auð-
mjúkur af hjarta“ og öll framkoma hans
bar vott um að hann væri það. Hann bað
menn líta til sín en eingöngu til þess að þeir
gætu í honum sjeð föðurinn.
Ennfremur lesist: Matt. 4,1.—11.;
Mrk. 14,36 ; 1,35; Lúk. 6,12; Matt. 11,25—30.
Þakkir: að Guð, Faðirinn, er oss opin-
beraður svo greinilega í Syni hans Jesú
Kristi.
Játning: u m vanrækslu vora í sam-
fjelaginu við Guð; um sjálfræði vort og
gleymsku á guðsvilja; um vort fátæka
bænarlíf.
Beiðni: um hugarfar Krists; að vjer
megum læra meira af elsku hans og stöðugrí
umgengni við Guð; að vjer megum líkjast
Jesú meir í lífi voru, og þjóna Guði með
meiri trúmensku; a ð menn er kynnast oss
megi sjá að vjer eigum krapt, sem ummynd-
ar mannlegt líf.
Mánud. 14. Nóv.
Ljómi lífs hans.
Matt. 5, 1—16; 6, 19—34.
Af því Jesús þekkti Guð svo nákvæmlega,
átti mannlífið í augum hans dásamlegan
ljóma. Það var umlukt af kærleika, sem
aldrei þreytist af að gefa, og gaf gætur að
hverri mannlegri þörf, og birtist stöðugt í
nýjum dásemdum og fegurð.
Hann var „kunnugur þjáningum" og fann
alla byrði hinnar óbærilegu hrygðar, sem
niðurbeygir tilfinningaríkan anda, er hann
stendur gagnvart þjáningum og harmkvæl-
um manna. En hann sá bak við skýin hið
skæra sólskin föðurkærleika Guðs. Fagnaður
er blómið, sem hvílir yfir lífi þess, er í góð-
leik lifir. Og einhver hefur sagt, að „yfir
hinu fullkomnasta lífi hafi hann (fögnuður-
inn) hlotið að hvíla fremur en yfir lífi nokk-
urs annars“. Það er ekki það eitt að hann
aldrei þurfti að finna til samvizkubits, aldrei
að sjá eptir spiltum tækifærum, aldrei að
iðrast neins þess, er lágt var eða óhreint.
Hugur hans og skaplyndi var í fullkomnu
samræmi við huga og skaplyndi Guðs, og