Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.11.1927, Blaðsíða 6

4
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
hann sá undir yfirborði lífsins svella lind-
ir hins sanna fagnaðar. Þessi er „fögnuður
Drottins", sem allir heilagir á öllum öldum
hafa girazt og þráð.
Eins og Faðirinn elskaði heiminn, svo elsk-
aði og Jesús hann, og honum fannst hann
óaflátanlega merkilegur, fullur af eptirtekt-
arverðum hlutum, sem mátti gleðjast af,
náttúran og börnin, og allskonar menn og
konur, sem hann sá að áttu eitthvað elsku-
vert og fagurt. Það var sem ljóðmynd, sem
ávalt gladdi hann og fylti hjarta hans með
undrun og von. —
Ennfremur lesist: Jóh. 4, 13—14.;
Jóh. 15, 11; 17, 13.
Þakkir: fyrir að mannslífinu var ætlað
að vera svo ríku og undursamlegu, eins og
lif Jesú var
Játning: u m vorar eigingjömu og óhreinu
ílanganir; u m blindni vora og kæruleysi í
guðlegri þjónustu; um vora heimskuíegu
eptirsókn eptir að auðga líf vort með því,
sem stundlegt er og veraldlegt.
Beiðni: u m að hjörtu vor verði móttæki-
legri fyrir guðlegan sannleika og fegurð;
að vjer megum öðlast „fögnuð Drottins";
að með lífi voru og þjónustu verðum
vjer færir um að hjálpa öðrum til að sjá, að
Kristur auðgar allt mannlífið, þar sem hann
fær að komast inn.
priðjnd. 15. Nóv.
Mannvinurinn mikli.
Mark. 5, 21—43; Matt. 15, 2»—39.
Enginn hefur nokkru sinni veitt mönnum,
konum og bömum eins mikla athygli eins og
Jesús. Sú athygli flóði frá hinum djúpa kær-
leika, sem hann bar til þeirra. Þetta voru
einnig böra hans himneska föður, og með
því að hann þekkti umhyggju föðurins fyr-
ir þeim, þá sá hann þá með sinni guðdóm-
legu skarpskygni sem sálir, óendanlega
verðmætar, verðmætari en allan heiminn.
Þegar hann sá þá í mannfjölda eða hugs-
aði um þá sem söfnuð (mannsafn), þá
kenndi hann í brjósti um þá. Hann þekkti
vel m ú g i n n, hve ljett er að æsa hann;
þekkti nýjungagirni hans og óstöðugleik,
æsingagimi og talhlýðni. Þörf múgsins á
hirði, á forystu og fræðslu, hrærði hann til
tára, og hann sýndi fullkomið dæmi hinnar
sönnu kennaralistar, er hann leitaðist við
að sýna þeim að til væri faðir, sem annaðist
um þá.
En hann lagði einatt krók á leið sína til að
hitta, tala við og leiðbeina einstaklingnum,
manni eða konu. Hann gaf sig að þeim
hverjum fyrir sig. Það að þeir heyrðu til
stjett eða flokki, sem var í fyrirlitningu,
eða voru taldir til úrþvætta, hafði engin
áhrif á afstöðu hans til þeirra. Hann skildi
alla, og sá fljótt hvað hver hafði þörf fyr-
ir og hvemig tala átti við hvern um sig.
Menn, sem höfðu gjört sjálfa sig einmana,
menn og konur, sem höfðu látið hið illa
buga sig og saurga, sálir kvaldar af ótta og
örvænting, fundu hjá honum skilning, sam-
úð og græðslu og frið. Ó, hversu hann elsk-
aði þá.
Ennfremur lesist: Matt. 14, 14; Lúk.
14, 12; Matt. 18, 10—14; Lúk. 19, 10; 7, 34;
Matt. 11, 28. —
Þakkir: fyrir að það er einn, sem elskar
oss, þrátt fyrir óverðugleika vora.
Játning: um sjálfsþótta vom, og sjálfs-
elsku; u m skort vorn á kærleika til þeirra,
sem vjer umgöngumst.
Beiðni: u m að h jörtu vor eignist meira af
kærleika Krists til annara; að augu vor
megi opnast til þess að sjá hið góða hjá með-
bræðrum vorum; að vjer verðum næm-
ari fyrir neyð annara; og að kærleikur-
inn megi meir og meir hvetja til fram-
kvæmda til að leiðrjetta ranglæti og bæta úr
böli mannfjelagsins. —
Miðvikud. 16. Nóv.
Endurlausnarverk hans.
Lúk. 4, 16—22; 7, 18—23; Mark. 10, 45.
Jesús hafði eitt ætlunarverk, sem hann