Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.11.1927, Blaðsíða 7

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
5
dag eptir dag vann að hiklaust og stöðugt,
og notaði hvert tækifæri og hvert atvik til
þess að greiða fyrir því. Það vai’ það ætlun-
arverk að gjöra Guð Föðurinn mönnum kunn-
an sem hinn e i n a heilaga, algóða og al-
miskunnsama Guð, og að færa þeim fagnað-
tíðindin um ríki himnanna, um rjettlæti,
frið og gleði. Kenning hans, predikun og
lækningar stóðu í þjónustu þessa ætlunar-
verks. Og til að fullgjöra það gekk hann í
gegnum Getsemane og Golgata.
Hinn mikli farartálmi á þessari leið var
synd og syndugleiki manna, sem blindaði þá
svo, að þeir gátu ekki skynjað hið sanna
hugarfar Guðs, og fjarlægði þá frá Guði,
setti fyrir þá fótaefli og spillti eðli þeirra og
lífi. Jesús yfirsteig þenna farartálma á
tvennan hátt.
1. Með því að gjörast maður og taka á
sig mannlegt eðli, og „freistaður á allan hátt
eins og vjer og þó án syndar“, færði hann
mönnunum opinberun Guðs heilagleika. Er
menn koma auga á hinn hátignarfulla hrein-
leika, er skín af ásjónu og lífi Jesú, sannfær-
ast þeir um sína eigin synd, svo að þeir verða
að segja með Pjetri: „Vík frá mjer, herra,
því jeg er maður syndugur". Þessi innri
sannfæring um synd og sekt er fyrsta sporið
á leiðinni til frelsunar.
2. En tilgangur Guðs með sendingu síns
sonar var ekki aðeins að sannfæra menn um
synd, heldur og að frelsa menn undan valdi
hennar. Þar sem sektartilfinningin verður
ljós, vaknar hin dýpsta þrá eptir fyrirgefn-
ingu. Og til þess að sannfæra menn um fyr-
irgefningu Guðs, leið Jesús í Getsemane og
dó á Golgata. Hann tók á sig syndir heims-
ins og gaf það, sem hin siðferðilega alheims-
röðun krafðist sem friðþægingargjalds.
Þess vegna er krossinn þungamiðja í end-
urlausnarverki Jesú. Það var engin tilviljun,
heldur hið óhjákvæmilega hæðarmark lífs
hans og endurleysandi kærleika. Með kross-
dauða sínum gaf hann mönnum hina hæstu
opinberun um kærleika Föðurins, og færði
syndurum hina óumræðilegu gjöf fyrirgefn-
ingarinnar.
Ennfremur lesist: Lúk. 16, 13—15;
18, 9—14; 5, 8 og 24.
Þakkir: fyrir það að Guð yfirgaf oss ekki
í syndum vorum, heldur gaf oss sinn einget-
inn son til þess að frelsa oss.
Játning: um sljófleika samvizku vorrar
um vorar auðvirðilegu þrár og hugsanir; um
vorar mörgu yfirtroðslur og vanræktar
syndir; um meðsekt vora í syndum hins opin-
bera og þjóðlega lífs.
Beiðni: að vjer megum fullkomlega fá
augun opnuð fyrir skömm og skaða syndar-
innar, og fá náð til sannrar iðrunar; að vjer
reynumst trúir í því að boða öðrum frelsið
í hinum krossfesta Jesú Kristi; að allir
menn megi vita að til er friðþæging í krossi
Jesú og að hans ríki megi koma til vor. —
Fimmtud. 17. Nóv.
Leiðtogi hinna tólf.
Mark. 8, 27—38; 9, 1; Jóh. 13, 1—17.
í umgengni hans við sína tólf postula, og
leiðsögn þeirri, er hann veitti þeim, sjáum
vjer bezt opinberað hugarfar og lunderni
Jesú Krists. Því guðspjöllin skýra oss auð-
vitað meira frá því, en nokkru öðru í hinu
jarðneska lífi hans, með því þau eru endur-
minningar þeirra, sem fylgdu honum á
ferðalagi hans um landið, til að kenna, pre-
dika og lækna.
Þeir voru óbrotnir menn, af lágum stigum,
fulítrúar alþýðumanna, sem á öllum öldum
er aðalhlutinn af mannkyninu. Þeim gaf
hann slíka forystu, leiðsögn og þá andagift,
sem gjörði þá færa um að lifa og deyja í
trú, sem ekkert gat haggað.
Þeir voru hverir öðrum mismunandi að
skaplyndi og hæfileikum. Hann sýndi þeim,
hvernig þeir ættu að lifa saman í innilegum
fjelagsskap. Þegar metningur komst upp á
milli þeirra og þrætur, hrærði hann þá til
iðrunar með einni óvæntri spumingu eða ró-
legu augnatilliti. Þegar ótti greip þá, sefuð-