Tákn tímanna - 01.02.1920, Side 2

34
TÁKN TÍMANNA
sundurkrömdum anda og fengið viðbjóð
á ranglæti voru. Og ef vér höfum aldrei
leitað friðar Guðs, þá höfum vér aldrei
tundið hann. Eina ástæðan til þess að
vér höfum ekki fengið fyrirgefningu fyrir
drýgðar syndir er sú, að vér erum ekki
fúsir til að auðmýkja hjörtu vor og laga
oss eftir skilyrðum þeim, er Guð setur.
Vér höfum fengið skýra fræðslu um
þetta efni. Syndajátningin verður að
vera hjartanleg, hvort sem hún fer fram
opinberlega eða í einrúrni, og ekkert
má draga undan. Það á ekki að neyða
syndarann til hennar. Það á ekki að
játa syndir sínar með létlúð og kæru-
leysi og það á ekki að knýja þá til
syndajátningar, sem ekki liafa ljósa
hugmynd um hið viðbjóðslega eðli
syndarinnar. Sú játning, sem kemur frá
insta grunni hjartans, kemst fyrir eyru
hins eilífa, miskunnsama Guðs. Svo
segir sálmaskáldið hebreska: »Drottinn
er þeim nálægur, sem hafa sundurkram-
ið hjarta, og frelsar þá, sem hafa nið-
ur beygðan anda«.
Sönn syndajátning er ætíð sérslakleg
og játar hinar sérstölcu syndir. Þeim
getur verið þannig varið, að þær eigi
að játa fyrir guði einum; þær geta veiið
fólgnar í yfirsjónum, sem á að játa fyrir
þeim mönnum, sem þær hafa orðið til
tjóns. Þær geta snert almenning, og þá
á að kannast við þær opinherlega. En
öll játning á að vera ákveðin og greini-
leg; þú áll að játa einmitt þær syndir,
sem þú hefir gert þig sekan í.
Á dögum Samúels viku ísraelsmenn
frá Guðs vegum. Þeir urðu að þola hin-
ar illu afleiðingar syndarinnar, því þeir
höfðu mist trúna á Guði. Þeir höfðu
mist sjónar á mætti hans og speki í
handleiðslu þjóðarinnar; inist traust sitt
á því að hann væri fær um að vera
málsvari þeirra. Þeir gerðust fráhverfir
hinum mikla alheimssljóra og æsktu
samskonar stjórnar og nágrannaþjóðirn-
ar höfðu. Áður en þeir hlulu frið, gerðu
þeir þessa greinilegu játningu: »Vér höfum
bælt þeirri vonsku ofan á allar vorar
syndir, að vér höfum beiðst konungs«.
1. Sam. 12, 19. Þeir urðu að jála synd-
ina, sem þeir höfðu gert sig seka í.
Vanþakklæti þeirra beygði sálir þeirra
og skildi þá frá Guði.
Guð getur ekki lekið jálninguna gilda
nema því að eins að henni fylgi einlæg
iðrun og afturhvarf, lífernið verður að
taka gagngerðri breylingu. Alt það, sem
Guð ekki liefir velþóknun á, verður að
láta ógert. Þetta mun leiða af sannri
hrygð yfir syndinni. Það, sem gera skal
af vorri hálfu, liefir verið tekið skýrt
fram: »Þvoið yður, takið yðar ilsku
breylni burl frá mínum augum og látið
af því að gera ilt. Lærið að gera golt,
leitið þess, sem rélt er; hjálpið þeim,
sem fyrir ofríki verða, unnið réttra laga
liinum munaðarlausu og verjið málefni
ekkjunnar«. Es. 1, 1G. 17. »Ef sá, sem
áður var óguðlegur, skilar aftur veði,
bætir rán og breytir eftir lífsins boðorð-
um, svo að hann aðhefst ekkert það,
sem rangt er, sá skal lifa og ekki deyja«.
Esek. 33, 15. Páll segir meðal annars,
er hann talar um afturhvarfið: »Þvi sjá-
ið það, að þér hrygðust eftir Guði, hví-
líkt kapp vakti það hjá yður! Já, enn-
fremur afsakanir, þykkju, ótta, eftirlöng-
un, vandlætingu, refsingu; i öllu sönn-
uðuð þér að þér væruð hreinir í þessu
efni«. 2. Kor. 7, 11.
Þegar syndin hefir sljóvgað hina sið-
ferðislegu dómgreind, þá getur syndar-
inn ekki séð breslina í fari sínu eða
skilið hve mikil sú synd er, sem hann
hefir drýgt, og ef hinn sannfærandi kraft-