Tákn tímanna - 01.02.1920, Blaðsíða 3

TÁKN TÍMANNA
35
ur Heilags Anda vinnur eigi bug á lion-
um, þá heldur hann að nokkru leyti á-
fram að vera blindur gagnvart sjmd
sinni. Játning hans er ekki einlæg eða
alvarleg; í hvert skifti, sem hann játar
synd sína, kemur hann með afsökun
um leið, til þess að fegra aðferð sína.
Hann segir, að hefði ekki staðið svo og
svo á, þá liefði hann eigi gert þetla eða
liitt, sem fundið er að við hann fyrir í
það skifti.
Þegar Adam og Eva höfðu etið af
hinum forboðna ávexti, urðu þau gagn-
tekin af blygðun og skelfingu. Það fyrsta,
sem þau liugsuðu um, var það, hvernig
þau ættu að fara að því að afsaka sig
og komast lijá þeirri hegningu, sem er
bein afleiðing af syndinni. Þau voru
óttaslegin. Þegar Guð spurði þau um
synd þeirra, þá leitaðist Adam við að
skella að nokkru leyli skuldinni á konu
sína. Hann svaraði: »Konan, sem þú
gafst mér til sambúðar, gaf mér af trénu
og eg át«. Konan skaut skuldinni á
höggorminn: »Höggormurinn sveik inig,
svo eg át«. 1. Mós. 3, 12. 13. Hvers
vegna skapaðir þú höggorminn? Hvers
vegna leyfðir þú honum að komast inn
í Eden. þessar spurningar felast í af-
sökun hennar. Þannig varpaði liún á-
byrgðinni á syndafallinu á Guð. Þessi
tilhneiging til þess að rétllæta sjálfan sig
er sprottin frá föður lýginnar, og hefir
gert vart við sig hjá öllum sonum og
dætrum Adams og Evu. Þess konar
játning stafar ekki frá Guðs anda og
Guð mun ekki taka hana gilda. Sönn
iðrun leiðir manninn til þess að bera
sjálfur sekt sina og játa hana yfirdreps-
skapar- og hræsnislaust. Hann mun þá
hrópa eins og tollheimtumaðurinn, sem
ekki þorði að lyfta augum sínum til
himins: »Guð, vertu mér syndugum líkn-
samur!« Lúk. 18, 13. Þeir, sem játa
syndir sínar, munu rétllætast; því Jesús
ber fram blóð sitt lil friðþægingar fyrir
hina iðrandi sál.
Þau dæmi sannrar iðrunar og auð-
mýktar, sem talin eru í Guðs orði, sýna
anda, sem ekki reynir að afsaka syndir
sínar hið minsta í játningu sinni eða
réttlæta sjálfan sig. Páll leilaðist ekki
við að afsaka sig. Hann lýsir synd sinni
með mjög dökkum litum og reynir eigi
að draga úr sök sinni. »Eg linepti í
myrkvastofur marga kristna, með því
að eg liafði fengið fullmakt til þess frá
prestahöfðingjunum, og gaf miit jákvæði
til, þegar þeir voru líflátnir, og í öllunr
sanrkomuhúsum lét ég þrásinnis refsa
og neyddi þá til að tala illa um Jesúnr.
.Tá, svo frekt æddi eg gegn þeim, að eg
elti þá til framandi borg«. Pgb. 26, 10.
11. Hann hikar eigi við að koma fram
með þessa yfirlýsingu: »Jesús Ivristur
er í lreiminn kominn til að frelsa synd-
uga nrenn, og er eg hinn lrelzli þeirra«.
l3að hjarta, sem auðmjúkt er og sund-
urkramið og bugað af sannri iðrun,
nrun kunna að nreta rétl kærleika Guðs
og kvöl Jesú á krossinum; eins og son-
urinn jálaði ávirðingar sinar fyrir elsk-
andi föður, þannig nrun lrin iðrandi,
einlæga sál koma með allar sínar synd-
ir franr fyrir Guð. Og skrifað er: »Ef
vér viðurkennum vorar syndir, þá er
hann trúfastur og réltvís, svo hann fyr-
irgefur oss syndirnar og hreinsar oss af
öllu ranglæli«. 1. Jóh. 1, 9.
E. G. W.
Hjartkært þakklæti færum við vorum kæru
trúsystkinum og öðrum ástvinum fyrir auð-
sýnda hluttekningu, aðstoð og uppörfun við
frárall og jarðarför okkar elskaða sonar með
kveðju. 1. Tess. 3, 12, 13.
Katrin Björgólfsdóttir. Guðm. Pálsson.