Tákn tímanna - 01.02.1920, Qupperneq 4

36
tAkn TÍMANNA
Daníel Guðmundsson.
Systkinia okkar, Guðmundur Pálsson og Katrín Björgólfsdóttir, urðu fyrir þeirri þungu
sorg að missa sinn litla Daníel, sunnudaginn 15. þ. m., en þau syrgja ekki eins og þeir, er
ekki hafa von, því innan skamms kemur lífgjafinn sjálfur, og þá munu þau mæta sinum
Daníel aftur.
Haustviudar bl.-isa
liljóöíiax*, syrtir;
hjartað er stanzað
og ístiröniiö bríí,
Mskaði ísoiiiii*,
;il tm* birtir.
Orugg viö þreyjum
1>Í££ aö sjá.
Saliiuiðarliveðja frá íorcldrum og systrum.
I.ag; Af þvi að út var Icldclur.
Vorsól af himni heiðum
hlýjar upp loftið svalt,
á þröngum lífsins leiðum
lífgar og vermir kalt.
En flest er veikt og valt!
Svo varst þú sonur kæri,
vorsólar geislinn skæri,
sem vermdir okkar alt.
Þólt héðan sárt þín söknuin,
sonur og bróðir kær,
af blundi við upp vöknum,
sú von í brjóstum grær,
og þrek í þrautum fær.
Vor Guð sem öllum gefur,
oss gefið líka hefur
þann frið sem fögnuð ljær.
Ástkæra barnið blíða,
blundaðu sælt og rótt,
sem rósin fölnar fríða
frostkalda bélunótt,
líking af líkams þrótl
þá dauðans nóttin nístir,
námerki á sérhvað þrýslir,
kaldrifjuð kyrt og hljótt.
Ó faðir, þér við þökkum
það sem að höndum ber,
af hjarta’ og huga klökkum
þér heiður syngum vér.
t*ér sem oss Iífið lér,
einn því ráð á því áttu
eins því burt taka mátlu
nær sem að þóknast þér.
Sofðu rótt, barnið blíða,
brátt ljómar morgunstund.
Þá heyrum fylking fríða
fagna með einni lund.
Ó, við þann friðarfund,
sonur, við sjáumst aftur,
sigrandi lifsins kraftur
hvar leiðir ijúft við mund.— F. E.
Lag: Hver veit hvc fjarri er æfiendi.
Þú sem að lifið ljærð og gefur,
vor lífsins faðir himnum á;
á andlátstundu aftur krefur
það alt sem þér er komið frá,
við þig að deila ei duftsins er
með djúpri lotning krjúpum þér.
Á lífsins morgni ljúfrar æsku
liér liggur blóm und dauðans hjör.