Tákn tímanna - 01.02.1920, Qupperneq 6

38
TÁKN TÍMANNA
nánd, þrátt fyrir víggirðingu hennar. En
Sýrus náði ekki að koma lier sínum að
horginni þella nefnda ár; þegar hann
kom að Gyndisíljótinu, llej'gði einn af
hinum hvítu heslum hans sér í ána og
reyndi að komast yfir á sundi, en slraum-
urinn var of slríður og hann druknaði.
Iíýrus var afarreiður og sór að hefna
sín á íljótinu og sagði, að liéðan af
myndi jafnvel konur vaða yfir án þess
að verða blaular upp í hné. Hann varð
að hætta við að gera áhlaup á höfuðborg
Kaldea það sumar. Hann lét aftur á móti
gera 360 skurði af ákveðnri slærð í allar
áttir út af fljótinu. í þessa skurði hleypti
hann svo vatninu. En þegar verkinu var
lokið var sumarið líka búið. Hann hélt
kyrru fyrir um veturinn, en næsta vor
fór hann undir eins af stað. Þessi at-
hurður virðist í fljótu bragði þýðingar-
lítill, en spámaðurinn lýsti honum samt
60 árum áður en hann kom fyrir. »Farið
úr henni mitt fólk, og bjargi hver sínu
lííi, og svo að hjarta yðar ekki veikist,
og þér verðið hræddir við tíðindi, sem
heyrast i landinu, þegar þessi tíðindi
koma í ár, og síðan næsta ár hin tíð-
indin« eru orð spámannsins þessu við-
víkjandi, sjá Jer. 51, 45.46.
Fyrsta fregn um að Kyrus væri á leið
til borgarinnar kom sem viðvörun til
allra, sem trúðu orðum spámannsins,
og þegar Kyrus loksins kemur ári seinna
var Guðs fólk flúið úr hinni dauða-
dæmdu borg. Borgin er tekin og ísrael
fær skömmu seinna heimfararleyfi af
Kyrusi árið 536 f. Kr. En þá hafði
ísrael verið í þrældómi í 70 ár.
Hér um bil 570 árum seinna situr líl-
ill hópur á hæð einni, sem Olíufjallið
lieitir í JJalestínu; í hópnum er Jesús,
og hann er grátandi þegar hann virðir
fyrir sér aðra borg, sem líka var dauða-
dæmd. Lærisveinar hans áttu bágt með
að skilja orð hans, þegar hann segir:
»Yðar bústaður slcal í eyði lagður verða«
og það svo gersamlega, að steinn mundi
ekki standa á steini. Matt. 23, 38; 24, 2.
En í borginni varmargt, sem var hansfólk,
og þess vegna var um að gera að koma
því undan. Til að gera það skýrt, live
nauðsynlegt væri að flýja á réttum tíma,
endurtekur Jesús orð Daníels spámanns:
»Nær þér sjáið viðurstygð eyðileggingar-
innar standandi á helgum stað, . . . þá
flýið. Matt. 24, 15. Hvað er meinl með
þessu? Hvað var viðurstygð eyðilegg-
ingarinnar í augum Gyðinga ? Jú, róm-
verskir liermenn með rómverska fána
blaktandi í l’aleslínu, enda segir Lúkas,
þegar hann talar um hið sama: »Nær
þér sjáið Jerúsalem umkringda af lier-
llokkum, þá vitið, að eyðilegging lienn-
ar er í nánd, þá flýið«. Lúk. 21, 20. 21.
Hvernig var þá mögulegt að komast
undan? Guð sá um það. Söguliöfund-
urinn lýsir því livernig Rómverjaforing-
inn, Cestius Gallius, tók lier sinn frá
borginni nokkra daga, án þess að liægt
væri að liugsa sér nokkra orsök. Þeir,
sem gáfu orðum Jesú gaum, fóru úr
l^orginni á meðan hinir urðu eftir.
Skömmu seinna kemur Irerinn aftur og
borgin er lekin.
í þriðja skiflið hljómar: »Farið úr
borginni mitt fólk«. Opin. 18, 4. í’elta
er í síðasta sinni. Guð heflr lj'st öllu svo
greinilega fyrirfram, að enginn þarf að
efast, sem vill gefa orði Guðs gaum,
en fáir taka það til afleiðingar. Á dög-
um Kyrusar voru tiltölulega fáir, sem
gáfu orðum Jeremíasar gaum; það var
alt of gamalt og úrelt í hinni fögru Ba-
bylon, að gefa gaum að orðum hins
gamla spámanns í Palestínu. Á dögum
postulanna var það ekki tíska að taka