Tákn tímanna - 01.02.1920, Side 7

TÁKN TÍMANNA
39
oið hins lítilfjörlega spámanns frá Na-
zaret til greina, en þeir, sem það gerðu,
komust heilir úr borginni.
Á þessam alvöruþrungnu tímum reyn-
ir heiniurinn að skemla sér sem inest í
borginni. Fáir hugsa til að fara úr henni,
en þeir einir, sem fara úr henni, komast
undan. Tiltölulega fáir laka Guðs orð
alvarlega. Orð spámannanna slanda ekki
í miklu áliti og óhætt mun vera að full-
yrða að fjöldinn sækir helzt þangað,
sem Guðs orð aldrei er haft um hönd.
Hvaða liuggun er í að fara í Bíó eða á
dansskemtun þegar neyðin ber að dyrum?
Það var gott að dvelja í Babylon
meðan neyðin var ókomin, og eg get vel
hugsað mér, að litli hópurinn, sem út
fór, hafi fengið að heyra ýmislegt, Golt
var líka að dvelja í Jerúsalem, rneðan
friður var í landi, en hræðilegt á eftir.
Hinir lærðu hafa sjálfsagt gert gys að
lilla hópnum, sem ílúði til fjalla, af þvi
einhver Jesús frá Nazaret, sem var dá-
inn þá fyrir ca. 40 árum, hafði sagt
þeim að gera það. Og á þessum tímnm
fá þeir að heyra margt, sem ekki gela
tekið þátt í skemtunum og öllu, sem
heimurinn hefir á boðstólum. En það
er að eins um stundarsakir. Brátt kem-
ur neyðin, þó menn lali um frið og
reyni að skemta sér sem allra hezt.
»En Drottinn alvaldur gerir ekkert,
nema liann kunngeri sinn leyndardóm
fyrir sínum þjónum, spámönnunumcc.
Hans orð slendur nú eins og áður ó-
bifanlegt. fað er fult af viðvörunarræð-
um viðvíkjandi þeim tíma sem vér lif-
um á. Innan skamms kemur sá, sem
koma á og hann kemur með laun, sig-
urlaun, lianda sínum. Það kostar rnikið
að taka sig út úr hinum gálausa hóp,
en maður sér ekki eftir því seinna.
»Farið úr borginni, mitt íólkcc. O.
Fyrirsjáanlegur bardagi.
Höfum við ekki haft nóg af slíku?
Eigum við að sjá enn meira af því að
menn berjast og drepa hvern annan?
Eg vildi óska, að þú vildir skrifa um
eillhvað annað, eitllivað, sem gæti verið
meira sefandi, sem færði okkur ró og
næði, mun ef til vill einhver segja, þeg-
ar hann sér yfirskriftina. Já, gefi Guð,
að sá tími væri bráðum kominn, að við
þyrflum ekki að skrifa um stríð og bar-
daga framar og ekki að eiga í því
heldur. En maður, sem hefir augun op-
in, sér að minsta kosti hvað við ber
dagsdaglega. Það er eins og alt standi
á höfðinu. Kúgun, kæruleysi, gáleysi,
löglej'si, dramb o. s. frv., o. s. frv. skipa
öndvegi. Hinn ríki verður ríkari, hinn
fálæki fátækari. Öveðursský hanga yfir
hverju landi heimsins. Bardaginn er í
aðsígi. Um þetta tala líka höfundar ritn-
ingarinnar svo greinilega, að ekki er
hæg að misskilja orð þeirra. En á bak
við sér maður hinn eilifa morgun fagn-
aðarins og friðarhöfðingjann sjálfan
með öllum sínum endurleystu, og þessi
von er það, sem gefur Guðs börnum
þrek til að mæla öllu með stillingu og
lála þann hæðsla ráða fram úr hverj-
um vanda í þessum sorgardal.
I’að var um sérstakan bardaga, sem
eg vildi mega skrifa fáein orð. Postul-
inn Páll talar um að á hinum síðuslu
tímUm munu vera hæltulegar tiðir, því
þá munu menn vera sérgóðir, fégjarnir
o. s. frv. 2. Tím. 3, 1. 2 Og postulinn
Jakob lýsir hinum samanhrúguðu fjár-
sjóðum og segir að það sé möletið og
ryðbrunnið.
Hinn ríkasti maður l’ornaldarinnav,
Krösus að nafni (560 f. Kr.) átti að eius