Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 7

SYRPA, I. HEFTI 1915
69
og lotning eiga aldrei samleið—jafn-
vel ekki hjá íranum.”
“Þetta er m'i alt saman gott og
blessað,” sagði eg; “cn hvernig var
])etta letur á veggnum í herbergi
bínu? Og hver skriíaði það?”
“Hvað letrinu sjálfu viðvfkur, þá
verð eg að játa—og það með kinn-
roða—að eg skil ekki eitt einasta
orð af þvf. Það getur verið latína,
gríska, liebrcska, eða jafnvel ís-
lenzka—en eg skil það ekki. Eins
og eg hefi áður tckið fram, þá sá eg
ekki höndina, sem ritaði það, og
hcfi því ekki hugmynd um, liver höf
undurinn cr. Það má vel vera að
það hafi verið einhver af hinum
])jónustu-sömu öndum hins mikla
Salómons, eða l)á bara blátt áfram
íslendingur.” Og gamli O’Brian
klóraði sór ofuriítið undir hökunni
með þumaifingri vinstri handar,
gretti sig ögn, og horfði upp í loftið.
“Hættu nú þessu,” sagði eg, og
sleptu allri l>inni írsku fyndni, en
scgðu okkur hreint og beint, hvað
]>að var, sem ])ú sást á vcggnum í
herberginu þínu, cf það annars var
nokkuð.”
Gamli O’Brian vaið sem snöggv-
ast ofurlítið alvai’iegur á svipinn—
ef til viii dálítið hörkulegur — og
liorfði á mig nokkur augnablik,
eins og liann sæi citthvað sérlega
einkenilegt við mig.
“Og þú líka, sonur minn!” sagði
liann. “Nci, eg lót alls enga írska
fyndni í ljós, enda er henni sjaldan
beitt við börn.—En áður en eg segi
meira um letrið á veggnum, þá vii
eg leyfa mér að icggja eina stutta
spurningu fyiir ])ig, vinur minn,”
(og O’Brian leit til Arnórs) “og hún
er þessi: Hefiröu nokkurntíma
búið í herberginu, sem nú er svefn-
herbergið mitt?”
“Nei,” sagði Arnór og leit stórum
augum á O^Brian; “þú varst fluttur
liingað á undan mór. Og eg man
cklii til að óg l)afi nokl<urn tíma
stígið fæti inn fyrir dyr á þeim
Jierbcrgjum, sem þú hefir til um-
ráða.
“Það mun vera rótt, sem þú segir,”
sagði O’Brian, “og sannast nú á mér
Iiinn gamli frski málsliáttur: ‘Marg-
ur spyr um margt sem liann veit’
—En segðu mór nú í trúnaði, hvort
])ú þekkir hór nokkurn, sem gengur
undir sama nafni og þú.”
“Engann,” sagði Arnór og roðnaði
í framan.
“Það veit trúa mín, að þetta er
næsta kynlcgt,” sagði O’Brian og
varð hugsi.
“Æ, dragðu okkur nú ekki lcngur
á þessu, herra O’Brian,” sagði eg.
“Sórðu eklti, aö við logum og brenn-
um af forvitni?”
“Jæja, ])á!” sagöi O’Brian, “saga
mín er þessi: Svefnlierbergið mitt
er fremur lítið, og á því er einn
gluggi, sem veit móti vestri og sól-
ariagi. Gluggi þessi liefir verið í
eilífu óstandi, síöan eg flutti í her-
bcrgið, rúðurnar hálf-lausar og
giuggakistan gisin. Þar hefir veriö
súgur og sífelt skrölt, l>egar vindur-
inn liefir verið vestlægur. Gustur-
inn hefir liaft sórlegt lag á því, að
væia þar og veina og búa til hljóð-
pípu úr hverri cinustu smugu, og
hefir það lialdið fyrir mér vöku á
nóttunni. En einn morgun tók eg
mig til og fór aö gjöra að gluggan-
um. Gætti óg þá aö því, að miða
hafði verið smeygt inn undir glugg-
astokkinn. Sýndist mér í fyrstu að
þetta vera banka-seðill, og fór eg að