Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 11

SYRPA II. HEFTI 1915
73
spegilinn, stöðugt í nýjum og nýj-
um kjól.
Dyrnar voru luktar.
Frúin og kenslukonan höfðu
sannarlega um nóg að hugsa.
Og ])arna kom að lokum fallegur,
hrafnsvartur silkikjóllinn. Og þá
stóð Magnliildi ekki lengur á
sama. Hún stokkroðnaði, og fann
undailegan, óþcktan velsælutitring
í taugunum, við það að sjá sína
eigin mynd í speglinum,—sinn eigin
líkama, sveipaðan hrafnsvörtu,
hreinasta silki!
Henni fanst sem hún nú fyrst
hefði fundið sjálfa sig.—Jafnvel and-
litið öðruvísi en vant var. Og hún
starði á sína eigin mynd, með þeim
skilningi, þeim tilfinningum, sem
ný, velsniðin föt geta vakið á augna-
blikinu!
Og þessi nýja mynd af henni
sjálfri', fylgdi henni eins og skugg-
inn í marga daga. Hún gætti þess
vandlega aö líta ekki í spegil, til
þess að rnyndin ekki tapaði sér.
En smátt og smátt ruddu gömlu
draumarnir sér til rúms aftur, og
allir stefndu þeir út yfir hafið, til
hærra og veglegra takmarks.
En giftingin? öllu þar að lút-
andi hrinti hún frá sér, meðan liún
var í svona liugleiðingum, eins og
smáhátabryggju, sem dregin er upp
á þurt land, þegar búið er að nota
liana.
Hvernig gat liún gift sig? Hversu
oft liafði ekki þessi spurning ásótt
hana eftir að hún gekk í hjóna-
bandið, og vakiö undrun í sálu
hennar. En altaf varð lienni jafn
öröugt uin svarið. Það var ekki viö
það komandi að hún færi í nokk-
urn nýja kjólinn, daginn sem von
var á Skarlie, né heldur að liún
fengist til þess að fara út og taka á.
móti honum; þvert á móti, heldur
fór liún blátt áfram f felur.
Nokkru seinna kom hún þó,
niiklu fremur eins og af tilviljun.
Og eins og eðlilegt var skoðaði hún
bæði Skarlie og giftinguna, eins og
eitthvað, sem í raun og veru lcæmi
licnni ekki lifandi vitund við.
Skarlie var kátur; bæði frúin og
presturinn höföu sem sé tekið að
sér að bæta úr þeim kurteysisskorti,
sem Magnhildur vii'tist hafa sýnt
honum, og þeim kom saman um að
framkoma hans væri í alla staði
hin ákjósanlegasta. Kenslukonunni
þótti hann blátt áfram mjög elsku-
verður maður!
Kvöldið eftir sat Magnhildur í
borðstofunni, og var að ljúka við
nokkra liluti, tillveyrandi húsmæðra
skólanum, og scm áttu að sendast
þangað um kvöldið. Hún var ein,
og Skarlie kom liægt og brosandi,
lokaöi dyrunum á eftir sér, og tók
sæti við lilið hennar. Hún fann
óðara söðlasmíðaþefinn, en leit ekki
upp. Hann talaði lengi um hin
og þessi lltilsverð atriði, svo að
andardráttur hennar varð dálítið
rólegri, og hún áræddi að lokum að
líta á hann, þar sem hann sat álút-
ur með liöndurnar á knjám sér og
reykti.
Hún sá sköllótta höfuðið, kafloðn-
ar augabrýrnar og framan á
klumbunefið. Henni varð litið á
hendurnar, breiðar og holdugar,
með þykkum nöglum, hálfsokkn-
um ofan í kétið, og kolsvörtum, ó-
hreininda hringum aö framan.
Og þaö var eitt af því sem að
kcnslukonan, er sjálf liaföi fallegar
hcndur„.sagði nemendum sínum að
væri blátt áfram dauðasynd!