Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 23

SYRPA II. HEFTI 1915
85
og hún hcfði aldrei verið í öðru-
vísi skapi A æfinni.
“Hérna skulum við staðnæmast,,
og í sama vetfangi liafði hún sest
niður liálfhlæjandi. Hann settist
skamt frá henni, en Magnhildur og
litia stúlkan settust andspænis
heim. Litla stúlkan paut undireins
út í buskann, pví frúin vildi fá
strá, blóm og lyng; hún tók að
hnýta blómvendi; pað var auðséð
að petta var ekki í fyrsta skiftið,
sem litla stúlkan fór í svona lagað-
ar sendiferðir; pví hún vissi nafn á
öllum blómunum, og æpti fagnað-
aróp, ef liún fann eitthvað, sem
mamma liennar hafði ekki séð.
Sittlivað bar á góma. Bersýnilegt
var að sumir hugsuðu einungis
um Tande, þar sem liann teygði
úr sér í mjúku grasinu; en er taliö
barst að því, sem skéð hafði fyrir
nokkrum dögum, að kona ein, sem
liafði yfirgefið mann sinn varð síð-
ar yfirgefin af elskhuga sínum, fór
Tande alvarlcga að taka þátt í sam-
ræðunum; dæmdi hann ástmanninn
þeim mun harðara, er frúin bar í
bætiflákana fyrir hann: Hað var
æði vandasamt að ráðá fram úr
afleiðingunum af glataðri ást.
Tande sagöi að skyldan hefði þó
ekki giatast.
“Æ, skylduna höfðu þau bæði
kvatt með kossi og handabandi,
fyrir fult og allt,” sagði frúin bros-
andi, um leið og liún smeygði nokkr-
um smáblómum í hár Mögdu.
Að hinu Icytinu mátti það af
samtalinu læra, að frúin umgekst
mjög lieldra fólk, liafði ferðast víða
og átti nægilegar eignir til þess aö
lifa og láta eins og henni sýndist.
Og nú sat hún þó þarna, með hug-
ann fulian af þögulli umliyggju fyr
ir Magnhildi, barninu og Tande.
Hún mælti vingjarnlegum orðum til
allra, öiium athugasemdum, er
hún heyrði, safnaði hún saman í
huganum og gagnrýndi orsakirnar
aö þeim, með stökustu nákvæmni,
alveg eins og liún sýndi stráunum,
er liún stakk inn í blómvöndinn.
Ilið langa, föla andlit Tandes, með
silkibrosið um varirnarog tilbeiðslu
blæinn í augunum, varð eins og
endurlífgað.
Konan tígulega, með skörpu lit-
brigðin á andlitinu, er hann nú sat
hjá, var þó áreiðanlcga nokkur
hluti af heimi þcim, sem liann orti
og lifði í.
Staðuiinn, sem þau sátu á, var
umluktur espitrjám og laufþrung-
inni björk. Furan hafði ennþá
beðið lægra hlut, jafnvel þótt hún
hefði engan veginn legið á liði sínu.
Á moöan fengu blómin að halda
lífi,—en ekki lengur!
VI.
Magnhildur vaknaöi morgunin
cftir. 1 þetta sinn vaknaði hún
ckki til þess að njóta ljúfra endur-
minninga, eins og liún liafði gert
daglega síöustu vikuinar. Hún var
hálf kvíöandi yfir því, hvað mundi
nú bíða hennar; hún kendi sárs-
auka.—Þó var eitthvaö óumflýjan-
loga laðandi við þcssi æfintýri;-—
Hvað sltyldi svo bera fyrir liana í
dag?
Hún hafði sofið lengi,—Þegar Jiún
kom niður í stofuna, sá hún frúna
viö opinn gluggann, sem gaf henni
kveðjubendingu með hendinni.
Hún handlék hatt.