Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 24

86
SYRPA II HEFTI 1915
Nokkru seinna var Magnhildur
svo heiluð af tíguleik hennar og
hjartagæzku, að hún hafði rétt að
segja gleymt því, að hún þurfti að
fara í skólann. Almenn fagnaðaróp
dundu við, er hún kom í skólann,
með hárið sett upp eftir nýjustu
tízku, nýjan hatt, og fallega, hvíta
kniplinga svuntu við rauðan kjól-
inn! Magnhildur hafði verið í hálf-
gerðum vandræðum með sjálfa sig,
en nú versnaði um allan helming.
En hinar innilegu viðtökur, sem
hún fékk hjá nemendunum, hug-
hreystu hana, von bráðar, og til
vinnunnar gekk hún í líkum hug
og embættismaður, sem hækkað
hefir í virðingarstiganum.
Veðrið var alveg ljómandi dag
þenna; þessvegna var ákveðið að
fara dálitla skemtiför cftir miðdegis-
vcrðinn.
Eyrri partinn lék Tande á slag-
hörpuna. Allir gluggar stóðu opn-
ir, en írúin sat í herbergi sínu og
grét.
Fólk streymdi framhjá og starði á
hana, en hún virtist ekki gefa því
minsta gaum. Það var undarlega
ástríðuþunginn blær í spili hans í
þetta sinn. Magnhildur hafði
aldrei heyrt hann leika þannið áð-
ur. Ef til vill hefir hann fundið til
þess sjálfur; því nú breytti hann
alveg um; tónarnir urðu bjartari og
þróttmeiri, og heltu nýjum og vold-
ugum geislastraumum inn í sólskin-
ið úti fyrir, og framleiddu allskonar
töframyndir.
Um engið dönsuðu grænir, gulir
og brúnir litir. Skógurinn sýndist
með öllum regnbogans litum. Blám-
inn á fjallatindunum, sem lengst
voru í burtu, hafði aldrei verið jafn
undarlega mjúkur. Og hann var
bein mótsetning við litinn á fjallinu
sem næst stóð sjónum, og var bæði
skörðótt og grátt. Hljóðfæraleik-
urinn breyttist aftur; sár ástríðu-
blær hafði náð tökum á tón-
unum, ekki þó eins sterklega og fyr.
Nú var hann líkari bergmáli, eða
dropum, sem einn eftir annann
steyptust f ómælandi sólhafið.
Frúin hvíldi höfuðið á handlegg
sér. Magnhildur sá hvernig liún
smátt og smátt mjakaði til öxlun-
um. Sjálf dró liún sig f hlé. Hún
var ekki ánægð með þessa nýju
háttsemi frúarinnar.
Á gönguförinni varð Magnhildur
aftur að ganga á undan með barn-
ið; hin komu hvíslandi á eftir. 3>au
staðnæmdust nú annarstaðar en
daginn áður; hátt uppi í fjallinu.
Frúin hafði grátið. Tande var þög-
ull, og var þessvegna jafnvel enn
meir aðlaðandi en vant var.
Samtalið hneig í þetta sinn mest
að landslaginu, við firðina norsku,
og að fjöllin þar, framslútandi og
hrikaleg, ættu sinn þátt í því, að
gera fólkið þunglynt. Allir slag-
brandar fyrir andlegu viðsýni fólks-
ins komu til umræðu; venjan, hefð-
in, vana-kristindómurinn, skinhelg-
in og hræsnin; kærleikurinn einn,
fékk að njóta réttar síns.
“Lítið á, þarna situr hún núna
með vísifingurinn uppi í sér!” sagði
frúin hlæjandi. Það kom fát á
Magnhildi.—Kætin óx.
Nokkru seinna festi Magda litla
blóm í hár Magnhildar. Magn-
liildur raulaði vísulag fyrir munni
sér; það hafði vcrið venja hennar,