Syrpa - 01.10.1915, Blaðsíða 26

88
SYRPA II IIEFTI 1915
næmdist hann undireins. Þögn
lýösins sem úti beið, vcrkaði heill-
andi á þá, er inni sátu.
Þegar söngnum lauk, sagði Tande
að hann mætti til með að fá að
segja Magnhildi dálítið til, á degi
hverjum, svo að hún gæti frekar æft
sig sjálf, eftir að hau væru farin,
Næstu dagana skyldu þau syngja
saman, allt liviað þau gætu. Það
væri ekki altaf að slíkar ánægju
væri kosttir.
Frú Bang sagði að guð mætti vita
hvað gera mætti úr slíkri rödd.
Augu Tandes hvíldu ransakandi
á hcnni, svo að hún varð fogin, er
hún komst á brott.
Iiún gleymdi einni nótnabókinni
sinni, gekk inn og þvínæst út aftur.
Tande stóð við hurðina. “Þökk
fyrir samveruna í dag,” hvíslaði
hann og brosti.
Flún snerist á hæl í dyrunum, og
liafði hún nærri því mist fyrstu
stigarimarinnar; í örvæntingar-
leiðslu kom hún niður. Frú-
in lcit á liana, því liún beið ennþá
til þess að bjóða góða nótt.
Hún stóð grafkyr augnablik, áöur
iiún fengi komið fyrir sig orði, og
var eins og utan við sig. Hún gekk
til Magnhildar og þrýsti lienni með
ákafa í faðm sér.
Ekki var löngu liðið kveldið það,
er Magnliildur hafði talið að vera
hið hamingjuríkasta á æfinni. En
engan samjöfnuð þoldi það við
þetta. í hvert skifti sem hún lieyrði
til hans uppi á loftinu, fór titringur
um liana alia. Henni fanst hún sjá
alvörumikla augnaráðið hvert sinn,
er liann liti upp frá hljóðfærinu.
Gimsteinninn, sem hann bar á
vinstri liendi, varpaði frá sér ijós-
gullnum hringum yfir nótnaborðið,
mjúkar, nokkuð æðaberar hendurn-
ar; langa hárið, sem liðaðist íram
á cnnið; gráu fötin, og yfir höfuð öll
kyrláta persónan, sem gaf hljómun-
um lífið og samræmið, og hvíslað
hafði orðunum: “þökk fyrir sam-
vcruna í dag,” dáleiddi hana á dul-
arfullan liátt.
1 herbergjum frúarinnar, var níða-
myrkur.
%
Magnliildur háttaði ekki fyr en
eftir miðnætti, og sofnað gat hún
ekki. Tónlagasmiðurinn upi á loft-
inu sofnaði ekki hehlur; þvert í
móti, hann tók ,að leika á slaghörp-
una.
Eyrst lék liann næsta einfalt lag,
iíkast eins og fyrir kvenrödd, því
næst eins og kvennakórslag. Radd-
setningin var þýð og hrein.
Án þess að gera sér grein fyrir
hugsanaflutningnuin, sat liún nú á
liæðinni, eins og á fermingardags-
kvöldið, og lcit yfir æskustöðvarnar,
þar sem lieimili hennar liafði verið.
öil litlu systkinin flyktust um
hana.—Ilann lék sömu lögin og áð-
er, en á allt annan veg; og alltaf
var það sama myndin, sem birtist
henni í hljómunum.
Þegar liún kom í skólann, daginn
eftir, bárust henni ósköpin öll af
spurningum, áhrærandi kvöldið á
undan, livort hún hefði sungið
með, hvaða lög þau hefðu sungið,
og hvort þau ætluðu að syngja aft-
ur. Spurningar vöktu lijá hcnni
gleði; Leýndarmál, hennar stærsta
leyndarmál, var ofið innan í þær.
Ilún var í sjöunda himni. Aldrei