Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 27

SYRPA II. HEFTI 1195
89
liafði hún flýtt sér eins heim og
þenna dag. Hún átti einmitt að
syngja hjá honum undireins og hún
kœmi. Og hún gerði það líka. Hann
hafði beðið sjómannskonuna að
láta liana vita að hann vænti henn-
ar um hádegisbilið. Spölkorn frá
húsinu heyrði hún óminn af ang-
urblíðu iagi sem hann hafði leildð
kvöldið áður.
Hann tók á móti henni án þess að
segja eitt einasta orð. Hann
lineigði sig aðoins ofurlítið, gekk
rakleiðis að hljóðfærinu, hneigði
sig aftur, eins og til bess að gefa
henni bendingu um að koma nær.
Hún söng tónstigana, hann gaf
henni smábendingar, en leit þó ekki
á liana; hann gekk að þessu með
þögulli. alvöru eins og liverju öðru
verki. Hún var honum þakklát
fyrir.
Hún gekk inn til frúarinnar.—
Frú Bang sat eða réttara sagt lá á
legubckknum með opna bók á
brjóstinu; fyrir framan hana stóð
Magda litla og við liana talaði liún.
Hún var mjög alvarleg, næstum
sorgbitin; hún leit á Magnhildi, en
liélt áfram að tala við barnið, eins
og enginn hefði komið inn. Magn-
liildur settist ekki, licnni brá sýni-
lega við aðkomuna. Frúin ýtti
barninu frá sér og leit við: “Komdu
hingað,” mælti hún dauflega, og gaf
bendingu meö liendinni, semMagn-
liildur eklci skildi fyllilega. Tyltu
þér hérna á fótaskemilinn.” Hún
settist.
“Þú hcfir verið lijá honum?”
Hún leysti hár Magnhildar með
fingrunum: “Iinúturinn í hnakk-
anum fer ekki eins og liann á að
fara.” Svo klappaði hún lienni á
kinnina. “Þú ert indælasta barn,”
hún reis á fætur, horfði lengi inn í
augu hennar og studdi hendinni
urtdir hökuna. “Eg hefi ákveðið
að gera þig fallega—faliegri en sjálfa
mig. Líttu á hvað ég keypti í dag.”
Á boröinu bak við Magnhildi lá
efni f ný og falleg sumarföt. “Þctta
ei' handa þér, eg held fötin muni
fara þér áreiðanlega vel.”
“En kæra frú!”
“Segðu ekki citt einasta orð góða
mín! Mér líður aldrei eins vel, og
ef eg get gert eittlivað svona lagað—
og eg hefi líka mínar eigin ástæður.”
Það var eins og fallegu, stóru aug-
un hennai' væru á sundi. “Líttu
á!” sagði liún, og rétti úr sér skyndi-
lega. “Við snæðum saman miðdeg-
isverð í dag, en fyrst tökuiii við dá-
litla skemtigöngu, og svo aðra lengri
scinni partinn. Því næst sýngjum
við fallegt lag og tökum okkur svo
dálitlan dúr á eftir. — Það á við
hann.”
En þau gengu hvorki langa né
skamma skemtigöngu, því rétt í því
kom hellirigning.
Erúin fór að eiga við kjól Magn-
liildar; liún fékk hann saumaðan
cftir sínu höfðu í nágrenninu.
Þau sungu miklu meira þenna
dag, en daginn áður. Tvísöngslög
voru pöntuð með símskeyti, og að
tveimur dögum liðnum voru þau
komin. Og þvínæst reynd með
stökustu nákvæmni. Magnhildur
æfði rödd sína ákveðinn tíma á dag.
Tandc var stöðugt fámáll meðan á
æfingunum stóð. Henni óx hug-
rekki. . ,
Dásamlegir dagar! Söngur á söng