Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 30

9'i
SYRPA II HEFTI 1915
garðshliðiö, og segðu mömmu þinni
að eg geti ekki komið oftar.”
Magda litla fór, en leit nokkrum
sinnum til baka.
Magnhildur þerraði af sér tárin í
flýti og fór út, til þess að kaupa
matvæli og annað í búið, því búrið
var orðið næsta fáskrúðugt.
Þcgar hún kom heim, og gekk í
gegnum stofuna, sat Skarlie í sama
stólnuin; liann hafði sofið, nú sett-
ist hann upp, nuggaði stýrurnar úr
augunum, og fylti pípuna.
“Hún er gift, frúin þarna fyrir
liandan, sagðirðu?”
“Já.”
“Er hann kvæntur?”
“Það veit eg ekki.”
“Eg sá að þau kysstust,” sagði
hann.
Magnhildur náfölnaði, en varð því
næst stokkrjóð. “Aldrei hefi eg séð
það.”
“Ó, nei—nei, þeim datt víst heldur
ekki í liug að eg sæi til þeirra,”
sagði hann, og kveikti í pípunni.
Magnliildi dauðlangaði til þess að
berja hann.
Magnhildur fór fram í eldhús;
hún varð þó að fara inn aftur.
“Eg er annars ekkert liissa þó þau
skjalli þig,” sagði hann. “3>að get-
ur komið sér vel a'ð lrafa einhvern
til þess að stjana við sig.”
Hún sótti dúk til þess aö breiða
á borðið, en kastaði honum framan
í ldæjandi andlit lians. Iíann greip
dúkinn á lofti, og hló svo aö tárin
strcymdu af augunum. Hann ætl-
aði aldrei að geta stöðvað hlátur-
inn.
Iiún hafði flýtt sér fram í eldhús-
ið, og stóð nú hágrátandi yfir ostin-
um, smjörinu og mjólkinni, sem hún
ætlaði að bera inn.
Dyrnar voru opnaðar og inn kom
Skarlie haltrandi. “Eg breiddi dúk-
inn á borðið,” sagði hann hálfhlæj-
andi. “Átti eg ekki að gera það?”
Og svo bar hann inn matinn. Hann
spurði góðlátlega hvort nokkuð
vantaði; hún stamaði einliverju út
úr sér. Skömmu seinna setti hún
teketilinn yfir eldinn.
Eftir hálfa klukkustund sátu þau
andspænis livort öðru við kvöld-
verðarborðið. Iiún steinþagði.—
Hann talaði við sjálfan sig um gufu-
skipið, og vinnuna við það, en
hann þagnaði snögglega. Tande
var byrjaður, að leika á slaghörp-
una. Hann Jiafði söngeyra. Eyrst
voru tónarnir seiðandi, svo var eins
og þeir fyltust af gremju, en hvaö
hann var jafnvígur á allt. Seinasta
lagið var óviðjafnanlega angurblítt,
þaö var lagiö sem flutt liafði Magn-
liildi á æskustöövarnar, og skipaö
henni sæti á meðal litlu ljóshærðu
systkinanna, á ný. Skarlie naut á-
reiðanlega mikils við hljóðfæraslátt-
inn, liann lauk lofsorði á leikinn.
Þá sagði Magnhildur frá því að liún
hafði fengið tilsögn hjá Tande, og
■að hann væri ánægður með rödd
hennai-. Hún þagnaöi undireins,
því hann var aftur byrjaður á nýju
lagi. Að því loknu sagöi Skarlie:
“Á cg að segja þér nokkuö Magn-
hildur?” Iljá þcssum manni skaltu
læra allt, sem þér er unt, því hann
er snillingur.” Skarlie var í ágætu
skapi, þótt liann væri þreyttur, er
hann fór upp á herbergið yfir söðla-
smíðastofunni, til þess að taka á sig
náðir.