Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 32

94
SYRPA II. HEFTI 1915
var stöðugt hlæjandi, og nú skelli-
hló hann.
“En sú lfka rækallans frúin,” sagði
Skarlie hreyknisiega. “Alveg gæti
hún molað á manni höfuðið ef
lienni þóknaðist.” Og meðan að
hann var að fylla pípuna, bætti
liann við: “Væri hún ekki eins
góð og hún er, gæti htin orðið mesta
meinvættur, — liún sér ailt, — veit
ailt!”
Magnhildur stóð og beið eftir
meiru. Hann leit á hana nokkrum
sinnum, á meðan hann var að loka
tóbakspungnum; hann var alveg
útiits eins og maður, sem er að
velta fyrir sér hugsununum. “Á ég
að gera bað, eða á eg að láta það
vera.”
Hún kannaðist ofurvei við svip-
brigðin og flýtti sér á burt. Hún
liafði séð að ljós var á söðlasmíða-
stofunni um nóttina. “Eg hélt að
hún vildi ef til vill líka spyrja um....
sagði Skarlie.--Magnhildur var í
eldhúsinu.
Um hádegisbilið staðnæmdist
vagn við húsdyrnar. Skarlie þurfti
að bregða sér út í sveitina til þess
að kaupa matvæli handa verka-
mönnum sínum við skipið.
Eftir að hann var farinn kom
frúin á harða hlaupum yfir götuna.
Ailt fór á sömu leið og áður, hún
gekk brosandi inn í stofuna, og all-
ar misjafnar liugsanir, sem Magn-
liildur haíði alið í sambandl við
hana, fuku samstundis á brott, eins
og fis’ fyrir vindi.
Frúin laut að henni, þrýsti henni
að brjóstinu og kysti hana innilega,
um leið og liún strauk annari hend-
inni um herðar henni,—f þetta sinn
mælti hún ekki orð af vörum. En
Magnhildur fann sömu hlýjindin í
hverri hreyfingu, hverjum kossi og
fyr. Þegar frúin sleppti tökum,
gengu þær livor sinnar leiðar; Magn-
hiidur braut nokkrar visnar grein-
ar af blómunum í glugganum.
Aftur fann hún hlýjan anda frúar-
innar leggja um háls sér og kinnar.
“Litii vinur minn,” var hvíslað við
cyra hennar,—“ljúfi hreini, litli vin.
ur minn! Þú lfkist rándýri með
barnshöndum.”
Titringur fór um Magnhildi við orð
frúarinnar, og andann í þeim, sem
virtist þrunginn af seiðmagni. Erú
in sá að tár féllu á hönd Magnhild-
ar: “Vertu ekki hrygg,” sagði hún.
“í söngnum finnurðu fuilnægju,
þegar þér leiðist mest, og þig langar
á burt. Gráttu ckki.” Og hún
beygði sig yfir hana þíðlcga: “f
kvöld verður gott veður, Þá skulum
við verða samferða út f skóginn, og
á eftir skulum við syngja og hlæja
í stoíunni fram á nótt. Ó, við eig-
um ekki eftir að vera marga daga
saman. Magnhildi varð heitt um
hjartaræturnar, haustið var í nánd,
og þá átti hún að verða ein aftur.
VII.
Um kvöldið voru þau upp á loft-
inu og sungu með hljóðfærinu.
Þegar þau heyrðu að Skarlie kom
heim og gekk inn í stofuna, létu
þau som þau vissu ekki af því, en
héldu áfram söngnum. Þau sungu
við logandi kertaljós og opna
glugga.
Þegar Magnhildur kom ofan í stcf
una, hafði Skarlie einnig opnað
gluggana, liann sat á stól út í horn-