Syrpa - 01.10.1915, Síða 34

96
SYRPA III. HEFTI 1915
Magnhildur bauð honum sæti, en
hann stóð og litaTSist um. Hann
skoðaði vandlega blómin og talaði
um þau af svo mikilli bekkingu, að
slíkan fróðleik hafði Magnhildur
aldrei áður heyrt; hann spurði
hana hvort hann mætti senda henni
fáein blóm; að vísu mundu þau
ekki verða frá sjáifum sér, heldur
Mögdu litlu. Seinastu orðin sagði
liann brosandi. Magnhildi fanst
liann veita sér lielzti mikla athygli.
Hann skoðaði vandlega vegg-
myndirnar, — Kölnarbrúna, hvíta
húsið í Washington, Niagara-foss-
inn og Judith eftir Horace Yernet,
og nokkrar litmyndir eftir ókunna
höfunda; sumar voru af hálf skringi-
legum, og klunnalegum mönnum,
en nokkrar af konum í eriendum
búningum.
“Maðurinn þinn er víst á ferða-
lagi?” sagði hann um leið og hann
gaut augunum til Judith-myndar-
innar og sneri upp á skeggið.
“Hefirðu verið lengi í hjóna-
bandi?” sagði hann og settist um
ieið. “Bráðum þrjú ár,”—hún varð
eldrauð í framan.—“þú ættir að
fara í einkcnnis-búninginn þinn
pabbi, og lofa Magnhildi að sjá þig
þannig,” sagði Magda litla, er hún
stökk á kné hans og tók að rjála
við brjósthnappana og skeggið.
Hann brosti. Drættirnir í kring-
um augun og munninn, urðu skýr-
ari við brosið;—en að baki þeirra
lá dulin sorg. Nærri því ósjálfrátt
klappaði hann litlu stúlkunni á
koilinn, hún þrýsti höfðinu að
brj'ósti hans, barnslega sæl og örugg.
Hann vaknaði úr draumleiðsl-
unni; leit stórum augum á Magn-
hildi og sagði: “Það er Ijómandi
fallegt hérna”—“Ilvenær á Magn-
hildur að fá blómin, sem þú lofað-
ir henni?” sagði barnið—“Undir-
eins og ég kem til bæjarins aftur,
sagði hann blíðlega.—
“Pabbi býr til hervígi,” sagði
Magda, dálítið hreyknislega; hann
reisir líka hús,” bætti hún við;
“pabbi er altaf að byggja; nú er
hann nýbúinn að setja turn á húsið
okkar, og endurnýja öll herbergin,
—þú ættir að koma og skoða!”-----
Og nú fór hún að skýra Magnhildi
frá því, hvað hún eiginlcga starfaði
sjálf. Pabbi hennar hlustaði á
hana hálfbrosandi. En eins og til
þess að vekja máls á einhverju öðru,
sagði hann snögglega: “Við geng-
um upp í fjöll í morgun,”—litla
stúlkan sagði frá ferðinni;—hann
langaði til þess að segja eitthvað
mcira, en það var líkast því sem
hugsanirnar drekktu hver annari!—
Undarlegt mók setti að honum.
Svo byrjaði Tande að knýja slag-
hörpuna uppi á loftinu. Hann
vaknaði við tónana, og litaðist um,
draup liöfði hljóðlega og strauk þið-
lega um vanga barnsins.
“Hann leikur af snild,” sagði hann
og reis á fætur.—
Daginn eftir fór mannvirkjafræð-
ingurinn. Hann þurfti að hitta
yfirmann sinn; þeir ætluðu báðir í
eftirlitsferð. Lff liinna sem heima
sátu, gekk sinn vanalega gang!
Kvöld eitt heimsótti Magnhildur
frúna, og var klæðnaöur hennar
venju fremur í ólagi.
Jafnskjótt og frúin veitti því eftir-
tekt, benti hún Magnliildi með
hendinni til sætis. Magnhildur
varð svo utan við sig, að hún ætl-
aði samstundis að rjúka af stað.
En svo varð hún fljótt snortin af