Syrpa - 01.10.1915, Blaðsíða 37

SYRPA II. HEFTI 1915
99
aldni ma'ðurinn. Drengurinn gerði
það í hálfgildings fáti. Hann hljóp
inn í tjaldið aftur. Hundgá rauf
þögnina. Snöggleg ókyrð kom á
fólkið, sem aftar sat. Kona ein, með
þriggja eða fjögra ára gamalt barn
á handleggnum, var að reyna að
mjaka sér framar í þyrpingunni og
ná í sæti. Hún hugði sig ekki verri
en hitt fólkið.
En livergi var sjáanlegur auður
staður, nema á fremsta bekknum.
Þangað ruddist hún, hvað sem
tautaði; fólkið pískraði og hló. All-
ir l>ektu hana.—Það var Maskínu-
Marta! Tvö ár voru liðin frá því,
er liún settist þarna að, með barnið
og tvær saumavélar. Hún hafði
haft ofan af fyrir sér, með saumum.
Pyrir nokkru hafði hún skilið við
manninn, og tekið saman við far-
andsala, er meðal annars verzlaði
með saumavélar.—En hann liafði
svikið hana! Eftir það hafði hún
orðið fyrir því óláni, að fá sér
stundum helzti mikið í staupinu,
og var hún, þá oft stórorð og rudda-
leg. f þetta skiftið var hún ekki
sem geðslegust, hárið í úfnum
hnyklum. En hún virtist jafnvel
aldrei hafa verið þróttmeiri, en ein-
initt þarna. Hún tók sæti við hlið
frúarinnar. Erúin færði sig dálítið
til, því megnan bjórþef lagði af
Mörtu.
Aldni “snillingurinn” hafði veitt
frúnni athygli. Hann gekk rakleitt
til Mörtu og skipaði henni harð-
lega að hypja sig á brott.
Hún varð hálfhrædd—ef til vill
við alla silkikjólana, er umhverfis
hana voru;—reis á fætur og fór.
Magnhildur horfði á eftir henni,
og kom um leið auga á Skarlie.
Konan nam staðar andspænis hon-
um. Aftur færði hún sig innar eftir:
“Hérna ætla eg nú að sitja,” sagði
hún, og lét barnið setjast við hlið
sér:
Gamli maðurinn vissi hvað til
síns friðar heyrði. Hann varð
öskureiður: “Rækallans ófetið”—
hann gleymdi ekki hverjir sátu á
fremstu bekkjunum—og bætti við:
“Það kostar skildinga að sitja
hérna!”
“Hérna er króna!” sagði konan,
og rétti peninginn.
“Það var ágætt!” svaraði hann f
hásum róm; cn settu þig einhvers-
staðar utar! — — Mundi hefð-
arfólkið vilja gera svo vel og
færa sig betur saman! kallaði hann
til þeirra, er á fremstu bekkjunum
sátu. Hvort sem því var hlýtt eða
ekki, þá hreyfði Marta sig hvergi.
“Nei, sjálfur fjandinn hafi það,”
sagði liún. “í öllum hamingjubæn-
um láttu ekki svona,” sagði gamli
maðurinn; hérna situr aðeins lieldra
fólkið!” og hann þreif í barnið. En
þá stökk Marta á fætur: “Sænski
þorpari! Yiltu láta barnið mitt
í friði!” Nú skellihló mannsöfnuð-
urinn. Hún lét dæluna ganga:
“Herrar og frúr! Fari það í syng-
jandi! Hún er — ekkert betri en
eg!”
Nafnið getur verið óskrifað; en
hún leit til frúarinnar. Aftur
heyrðist skellihlátur,—-og svo datt
allt í dúnalogn.
Erúin hafði risið á fætur og litað-
ist um eftir förumaut sínum. Hún
var jafnvel enn tígulegri, en hún
átti aö sér. Tande stóð á meðal
nolckurra ferðamanna, sem höfðu
óskað að verða kyntir, hinum fræga