Syrpa - 01.10.1915, Síða 48

110
SYRPA II. HEFTI 1915
ekkert nýstárlegt, ail kjör manna
breyttust, ])ar eins og annarstaðar.
En ef dæma skyldi eftir gjöfunum,
er Rannveg gaf, og allri liáttsemi
hennar, bá hlaut liún iað vera næsta
auðug af fé; og þar að auki var hún
allra skemtilegasta konan í bygðar-
laginu. Daglega heyrði Magnhildur
henni hælt á hvert reipi; presturinn
var sá eini maður, er sagði við tæki-
færi, að hún hefði ])ó sinn skerf af
óþolinmæði þeirri, sem jafnan ein-
kendi hamingjubarnið!
En hvað mundi svo Rannveg
heyra um Magnhildi? Enginn vafi
lék á því, að upplýsingar hlaut hún
að fá annarstaðar, því ekki spurði
hún Magnhiidi sjálfa. Yarlega fór
hún þó. Hún spuiði aðeins tvo
inenn: Annar var presturinn, hinn
Grong.
Presturinn sagði að allan þann
tíma, sem liann liefði verið í þorp-
inu, og nú væri bráðum orðið ár,
hefði hann aldrei heyrt lannað en
gott um hana.
l>að væri nokkuð vandasamara
að lýsa Skarlie; öllum bæri saman
um ]>að, að liann hefði sezt að í
þorpinu, til þess að kynnast fram-
tíðar möguleikunum, og nytfæra þá
svo síöar meir—án samkeppni.
og án eftirlits. Hann var háðfugl
mesti, ekki gat presturinn neitað
því, að stundum var þó gaman lað
tala við hann. Presturinn hafði
heldur aldrei heyrt annað, en að
hann væri mjög umhyggjusamur
við konu sína—ieða fósturdóttir;
því öðruvísi varð sambandið tæp-
lega skoðað.
Og ungi presturinn virtist verða
háif-skelkaður við það, að þurfa að
segja annað eins og þetta.
En á hinn bóginn sagði Grong, að
Magnhildur væri löt, síngjörn og
heimtufrek kvensnipt! Og hún
gæti naumast bundið up]) um sig
sokkana, það hefði hann séð með
eigin augum. Ilannyrða kenslan,
sem hún hafði beitt sér fyrir um
tíma, væri nú úr sögunni, eða þá
að meira eða minna leyti komin í
hendurnar á Maríu ki’ypiingi og
löngu Lovísu, sem svo voru nefndar.
Þeim hefði Magnhildur veitt ein-
hverja dálitla tilsögn, en þó mundi
það manni hennar mest að þakka.
Skarlie væri í raun og veru dugleg-
ur og framkvæmdasamur maður,
sem liefði blásið lifiandi anda í
þessa sísofandi bygð; dálítið hefði
liann ef til vill snuðað fólkið; eitt-
hvað liefði hann iíka auðvitað þurft
að fá fyrir snúð sinn og snældu.
En ákvörðun Magnhildar? Svei!
Sjálfur var hann fyrir inargt löngu,
hættur að hugsa um lallar ákvarð-
anir. Fyrir þrem árum hafði hann
liitt mann, sem á æskuárum hafði
bjargast aleinn úr snjóflóði, í litlum
bæ; allir hinir höfðu beðið bana.
Maðurinn var auðvitað aulabárð-
ur; liann var orðinn 66 ára gamall,
og aldrei hafði hann gert nokkuð
annað en að róa; og svo dó hann í
fyrna á fátækrahælinu.
Var nokkur ákvörðun fólgin í
])vílíkri æfi? Nei, það væru líka
ekki nema örfáir menn, sem hefðu
nokkra ákvörðun f lífinu.
Grong var í íllu skapi um þossar
inundir; hann hafði treyst því, að
hinn bráðgáfaði sonur sinn, væri
þó ákvarðaður til einhvers, og það
var einungis hans vegna iað hann
lifði,—en hvað hafðist svo snáðinn
að? Ekkert annað en að flækjast í
ástaræfintýrum hvað ofan í annað!
En Rannveg sem var næsta ókunn-