Syrpa - 01.10.1915, Síða 53

SYRPA II. HEFTI 1915
115
dýfur og sjór rann inn á þilfarið á
hlóborða. Olíutunnur, fóðursekkir
og fleira fór að- losna á þilfarinu.
Vcrst var að fást við kolapokana,
sem tókust á loft og slengdust við
kassana, sem voru bundnir niður
og losuðu um böndin á þeim. I>að
kostaði mikið erfiði að fæna þá til
þangað sem óhætt var að láta þá
vera.”
“Stormurinn óx eftir því sem leið
á nóttina og öldurnar urðu stærri.
Skipið hjó ákaflega. Yið tókum nið-
ur öll segl nema stórtoppsegl og
stagsegl, stöðvuðum vélina og lét-
um reka. En það kom að litlu
haldi. Við og við komu orð framan
af skipinu, þar sem Oates og Atkin-
son stóðu í ströngu erfiði alla nótt-
ina, um að hestarnir væru að detta.
En annað verra var í vændum. Orð-
sending kom neðan úr vélarúminu
um að dælurnar væru stíflaðar og
sjórinn væri kominn upp fyrir gólf-
rimlana. Prá þeirri stundu, um kl.
fjögur um morguninn var ekki um
annað hugsað en vélarúmið. Sjór-
inn í því dýpkaði, hvernig sem að
var farið. Lashley var á kafi upp i
háls og liamaðist við að hreinsa
dælurnar. Um tíma leit út fyrir að
hafa mætti við að ausa með dálítilli
aukavél og botndælunni, sem dró
dálítið, en sú von varð ekki lang-
gæð. Það rak alt af að því sama,
þegar búið var að ausa í fimm mín-
iitur—allar dælurnar stífluðust.” .
Dælumar breg'ðast.
Otlitið var ljótt. Aðeins ofurlítið
seitlaði upp um lianddæluna, og
það var ómögulegt að komast að
henni niðri í skipinu. Uegar sjór-
inn í vélarúminu náði katlinum,
hitnaði hann og varð loks svo heit-
ur að enginn gat fengist við dælurn-
ar þar niðri. Williams játaði sig
yfirrunninn og sagðist verða að
slökkva eldinn. öldugangurinn
virtist vera enn meiri en áður; öld-
urnar skullu yfir borðtokkinn og
skutpallinn — sveljandi straumur
af grænum sjó, sem skipið veltist í.
Nokkur hluti af skjólborðinu hlé-
borðs mcgin brotnaði alveg af, og
sópaðist burt. Botndælan hreyfð-
ist frá gangvélinni og varð ekki not-
uð nema að ferð væri á skipinu.
3?á var það sem stærstu brotsjóirnir
skullu yfir borðstokkinn, svo að
hann var hvað eftir annað á kafi í
freyðandi sjónum milli fram- og
stórsiglu, og sópuðust sjóirnir aftur
eftir skipinu yfir skutpallinn. Einu
sinni náði sjórinn mér í mitti þar
sem eg stóð á grindunum, sem eru
kringum skutpallinn.”
“Lautinant Evans skifti yfirmönn-
unum, tuttugu og fjórum að tölu í
tvo flokka, til að ausa skipið með
fötum, en hásetarnir voru látnir
halda áfram við handdæluna hálf-
stíflaða. Hvílíkt neyðarúrræði, að
ætla að halda skipinu á floti með
því að ausa það með höndunum!
En þó að óiíklegt þyki var tilraun-
in ekki með öllu árangurslaus.
Eötuausturinn, sem hefir nú haldið
áfram uppihaldslaust í fjóra kl.
tíma, hefir með því sem seitlað hefir
úr handdælunni lialdið við á móti
því sem inn hefir komið; og^ ef
nokkuð er, þá hefir sjórinn f skip-
inu heldur minkað.
“En á meðan á þessu hefir staðið
höfum við verið að reyna að hugsa
upp ráð til að komast að sogpíp-
unni á dælunni. Nú cr verið að
saga gat á vatnshelda þilið, sem er