Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 56

SYRPA II. HEFTI 191S
1 18
fullorðna, en aðra unga, vera að
synda meðfram ísskörinni fyrir
framan skipið. Alt í einu komu
þeir upp fyrir aftan skipið, ráku
trjónurnar upp úr sjónum. “Eg
hafði heyrt ógeðslegar sögur um
þessar skepnur,” skrifar Scott, “en
mér hafði aldrei komið til hugar að
]>ær væru hættulegar. Rétt á ís-
brúninni lá vírstrengurinn, sem
notaður var til þess að festa skipið
að aftan, og tveir Eskimóa-hund-
arnir okkarvoru tjóðraðir við hann
Mér datt ekki í hug að setja hreyf-
ingu hvalanna í samband við það
og af J>ví að þeir voru svona nálægt
kaliaði og til Pontings, sem stóð með
ijósmyndavélina sína og hljóp fram á
ísbrúnina til að taka mynd af hvöl-
unum á sem allra skemstu færi; en
þeir voru komnir í kaf aftur. En
á næsta augnabiiki lyftist íshellan
undir honum og hundunum upp
og brotnaði f smámola. Hver hvai-
urinn eftir annan kom upp undir
ísnum, og jakarnir veltust á allar
hliðar í sjónum. Stórir dynkir
heyrðust um leið og þeir ráku bök-
in upp undir ísinn. Til allra ham-
ingju misti Ponting ekki fótanna
og gat stokkið þangað sem honum
var óhætt; og það vildi líka svo
heppilega til að ísinn klofnaði
kringum hundana og á milli þeirra,
svo að hvorugur þeirra féll í sjóinn.
Hvalirnir voru auðsjáanlega ekki
síður undrandi en við yfir þvf sem
skeð liafði, því þeir ráku hver eftir
annan stóru og ljótu hausanna
beint upp í loftið gegnum sprung-
urnar. Þeir risu sex til átta fet upp
úr sjónum (sumir háhyrningar eru
um tuttugu fet á lengd) og við gát-
um vel séð brúnu blettina á haus-
unum á þeim, tindrandi augun og
tanngarðana, sem eru stærri og voð-
alegri en tanngarðar í nokkru öðru
dýri. X>að getur enginn vafi verið
á því að þeir ráku upp hausana til
að sjá hvað orðið hefði um Ponting
og hundana. Hundarnir urðu
voðalega hræddir, ýlfruðu og tog-
uðu í keðjurnar af öllum kröftum.
ílausinn á cinum hvalnum getur
ekki hafa verið meira cn svo sem
fimm fet frá öðrum hundinum.
“Þegar hér var komið lögðu þeir
af stað til að leita sér annars staðar
að bráð. Hvort það hefir verið af
því að þeim hafi þótt þetta of smár
leikur fyrir sig, eða af því að þeir
fundu ekki Ponting, veit eg ekki.”
Báðum liundunum var bjargað; og
það sem var næstum enn meira áríð-
andi, fimm eða sex smálestum af
steinoiíu, sem voru á jaka, er hafði
brotnað af skörinni. Hið merki-
lega vit, sem virtist koma í ljós hjá
hvölunum^ og kraftar þeirra, scm
sprengdu sundur hálfs þriðja fets
þykkan ísinn, gerðu okkur hálf-
smeika og varúðarfyllri eftir það.”
Vistaforðanum komið fyrir.
Ekki var fyr búið að koma far-
angrinum á land en byrjað var á
undirbúningi með að koma vistun-
um á geymslustöðvar meðfram suð-
urieiðinni. I>að átti að byrja á því
að fJytja þær síðast í mánuðinum,
eða strax og hestarnir voru vinnu-
færir. Þá sem fyr fann Scott að
hjálp umsjónax-mannsins yfir flutn-
ingum, Bowers, var ómissandi;
hann bjó til áætlun um alt fyrir-
fram og framkvæmdi svo verkið ná-
kvæmlega eftir áætluninni. “Hann