Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 65

SYRPA II. HEFTI 1915
127
uppá fastaísinn, þá mundi strax
hafa verið sent viðvörunarskeyti til
öryggisbúða, og að það gæti verið
komið þangað. I’eir voru mjög
kvíðandi. “Hér um bil hálfur
klukkutími leið, þangað til ég alt í
einu hrópaði upp: Guði sé lof! Eg
sá tvo svarta depla á ísnum í átt-
inni til Hut-tanga, sem eg var viss
um að væru menn.” Þetta voru
þeir Wilson og Meares, sem voru
búnir að koma hundunum til Hut-
tanga, og voru nú hræddir um að
hestarnir væru úti á rekísnum, því
þeir höfðu séð þá í kíki frá sjónar-
hæðinni á tanganum, og flýttu sér
af stað alt sem þeir gátu áður en
þeir voru búnir að borða morgun-
mat. 3?að fyrsta sem gjört var þeg-
ar þeir komu að tjaldinu var að
hita handa þeim kókó. Þá kom
Wilson auga á mann, sem flýtti sér
til tjaldsins að vestan. Það var
Crean, einn af þeim sem hafði verið
með hestunum, og var heldur en
elcki asl á honum.
Á reki á ísjaka.
Crean hafði glæfralega sögu að
segja; og geta þcir einir, semíheims-
skautaferðum liafa verið, gert sér
Ijósa grcin fyrir atburöunum. Bow-
ers með Chcrry, Garrard og Crean
hafði haldið beina leið til Hut-
tanga með hestana. Þegar þeir
voru komnir út á lagísinn, ráku
þeir sig á hverja sprunguna cftir
aðra, þar til loks þeir komu að
einni, sem sýndi að ísinn var farinn
að hreyfast. Þcir snéru undir eins
við aftur og flýttu sér alt sem þeir
gátu—en ísinn var á reki til liafs.
Hestarnir reyndust ágætlega í
þessari hættu og voru ótrúlega viss-
ir í því að stökkva yfir sprungurnar,
sem altaf voru að verða breiðari;
og mennirnir flcyttu sleðunum yfir
til þess að stofna ekki fótum þeirra
í hættu. Loksins komust þeir á
stað, sem þeim sýndist óhultur.
Bæði menn og hcstar voru yfirkom-
nir af þreytu. Þeir tjölduðu og
sofnuðu rétt á eftir. En cftir dálitla
stund vaknaði Bowers við einkenni-
legan hávaða. ísinn var byrjaður
að brotna þar sem þeir voru; einn
hesturinn af fjórum var horfinn í
sjóinn og alt i kringum þá var auð-
ur sjór. Þeir drifu alt á sleðana 1
snatri, og í fimm langa klukkutíma
voru þeir að berjast við að komast
áfram þrjá mílufjórðunga með því
að koma hestum og sleðum af ein-
um jaka á annan. Þeir gerðu
skyldu sína eins og menn. Á þvf
stóð öll von um að heimskautinu
yrði náð, því ef fleiri hestar töpuð-
ust vissu þcir að ekkert mundi geta
orðið úr fyrirætlunum foringja
þcirra. Milli þeirra og fastaísvegg-
sins var auður sjór, og þó að þoir
gætu náð honum voru litlar líkur
til að þeim tækist að komast upp
á brúnina með hestana. Og alt í
kringum þá sveimuöu háhyrningar-
nir másandi og blásandi.
Þá sýndi Crean þann hetjuskap
að bjóðast til að komast í land með
cinhverjum ráðum og ná í hjálp.
Það var mesta áhætta. Hann stökk
af jaka á jaka, og loksins lcomst
hann upp á brúnina á skíðastöf-
um sínum, þegar jakinn, sem hann
stóð á rakst sem snöggvast á ís-
vcgginn. Cherry-Garrard var' eftir