Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 66

128
SYRPA II. HEFTI 1915
hjá Bowers eftir beiðni hans, því
Bowers vildi ekki yfirgefa hestana
meðan nokkur von var um að þeim
yrði bjargað; og heilan dag voru
þeir tveir einir á floti á ísnum.
.... Björgunin.
Nú var lagt tafarlaust af stað til
að bjarga, en ekki fyrirhyggjulaust.
Fyrst var farið til öryggisbúða til
að ná f mat og olíu og síðan þang-
að sem þeir Bowers voru, gætilega
eftir brúninni. “Mér til stórmikill-
ar gleði kom ég auga á mennina.
Þeir stikluðu milli jakanna og náðu
einum, sem straumurinn bar upp
að veggnum. Eg setti niður tjald
eins nálægt brúninni og óhætt var,
og svo byrjuðum við allir á björg-
unarverkinu.
ísinn rak ekki lengur og jakarnir
láu kyrrir við fastaíssvegginn. Við
náðum mönnunum upp á brúnina
um kl. hálf sex um kvöldið og
sleðunum og farangrinum vorum
við búnir að ná upp klukkan fjögur
um nóttina. Rétt þegar við vorum
búnir að ná því síðasta upp fór
ísinn að færast frá, svo við sáum
að það var tilgangslaust að reyna
að ná hestunum að svo komnu.
Við urðum að láta veslings skepn-
urnar bíða á jakanum, en gátum
komið nógu fóðri til þcirra. Enginn
okkar hafði sofnað dúr næstu nótt
á undan og við vorum dauðuppgef-
nir. Eg sá að við máttum til með
að hvíla okkur, en klukkan hálf
níu um morguninn vorum við kom-
nir á fætur aftur. En þá var jakinn,
sem hestarnir voru á horfinn, þrátt
fyrir það aö viö höíöum fest í hon-
um ískróka til þess að reyna að
halda honum kyrrum. En við urð-
um aftur vongóðir, þegar við sáum
hestana hér um bil eina mílu í
burtu.” Þeir brugðu við og héldu
þangað. 3>að var þægilogt að kom-
ast niður til þeirra; og nú afréðu
þeir að koma þeim upp, hvað sem
það kostaði. En meðan Seott var
að leita að hentugum stað til að
koma þeim upp og hafði fundið
hann, reyndu hinir að láta Punch,
(svo var einn hesturinn nefndur)
stökkva yfir sprungu. En hann
datt í sjóinn og þeir urðu að drepa
hann. “Það var óttalegt. Eg kall-
aði alla upp á brúnina og sýndi
þeim staðinn, þar sem ég ætlaði að
reyna að koma þeim upp. Bowers
og Oates fóru niður með sleða og
komust að hestunum, sem eftir voru
og byrjuðu að komast með þá að
ísveggnum sömu leið. En á meðan
grófum við Cherry-Garrard skarð
1 brúnina. Við náðum öðrum hest-
inum upp og eg var farinn að halda
að við mundum ná hinum líka, en
þá rann hann til um leið og hann
reyndi að stökkva og datt í sjóinn.
Við gátum dregið hann upp. Há-
liyrningar svcimuðu með busli og
ólátum kringum okkur. Veslings
skepnan gat ekki staðið á fætur
aftur, og það var miskunarverk að
stytta henni stundir.”
Eftir þetta þurfti þrjá daga til að
koma öllu til Hut-tanga eftir ýmsum
krókaleiðum megfram hæðunum og
eftir liinni hættulegu ísbrún.
Á Hut-tanga.
Sjötta marz scttust þeir að í gamla