Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 67

SYRPA, III. HEFTI 1916
129
kofanum frá 1902 við suðurendann
á Ross eyju, hafði hann verið endur-
hættur svo að lifandi var 1 honum.
Á Hut-tanga biðu beir fimm vikur
eftir að sundið frysi, svo að þeir
gætu komist til aðalstöðvarinnar;
því óþægilegt var að fá yfirlit yfir
landið umhverfis frá Kastalakletti.
“Leiðin að Evans-nesi liggur vafa-
laust yfir versta hornið á Erebus.
Iléðan að sjá er fjallshlíðin full af
sprungum, en það getur verið að
finna mætti færan veg þrjú til fjög-
ur þúsuind fet yfir sjávarmáli.”
Hað var stormasamt þarna um
þetta leyti árs, stöðugir næðingar
og þrjú ofsavcður fyrsta hálfa mán-
uðinn. “1 cngum þessum stormi hefði
skip getað haldist við í flóanum, og
það er því undraverðara að við
skyldum sleppa alveg hjá slíkum
stormum, þegar við vorum þar á
Discovery 1902.”
Óþægilegt eldsneyti.
Vegna vindarins rcykti selspiks-
ofninn okkar svo að “við eruin allir
svartir eins og sótarar, og fötin okk-
ar eru þakin af smitandi sóti. Við
litum út cins og hópur af flökkur-
um. Kofinn er fullur af lýsislykt og
lýsisrcyk. Við erum orðnir vanir
við þetta, en við erum hræddir um
að engan muni fýsa að vera mjög
nálægt okkur, þegar við komum
heim til búðanna á Evans-ncsi.”
Tíminn var notaður tii ýmsra smá-
vika; meiri vistir voru fluttar til
Hofnstöðva, selir veiddir og nýir,
endui-bættir sclspiksofnar búnir til;
ferðir voru farnar til að skoða ein-
kcnnilega jarðeldakletta, sem voru
á hæðunum þar fyrir ofan, eða til
að skoða ísinn sem var að smá-
myndast. Óft sáust fiskar frosnir í
ísnum, og meira að segja fanst einn,
sem hafði frosið í ísnum meðan
hann var að gleypa annan minni
fisk. Ennfremur voru loftstraum-
arnir yfir hæðahryggina athugaðir.
En þessi bið var ill vegna þess að
svo mikið af flutningstækjunum var
tapað. Hundarnir báru sig ílla í
illviðrunum. Loksins var flestum
þeirra slept lausum, og það átt á
hættu að einn eða tveir yrðu drepnir
af hinum, en þeim sterkustu var
ekki slept af ótta um að þeir dræpu
hina alla.
Þegar loksins að ísinn var orðinn
nógu sterkur til að farið yrði eftir
lionum, fór Seott á undan með
fylgdarmönnum sínum. Tvo daga
voru þeir á leiðinni til aðalstöðvar-
innar; þurftu að tjalda undir einni
eyjunni f byl; og bjuggust hálft um
hálft við að ísinn brotnaði upp
undir þeim. Þeir náðu stöðinni
með herkjubrögðum snemma dags
13. apríl; og næsti dagur, föstudag-
urinn langi, er merktur í dagbók-
inni með þessum óvanalegum orð
um: “róiegur dagur.”
Scott hafði verið hræddur um að
stormarnir, sem höfðu geysað við
Armitagc-nes, hefðu, ef til vill, skemt
nýja kofann á aðalstöðinni; því
þótt hann stæði 100 fet frá sjónum
var hann aðeins 11 fet yfir sjávar-
máli, og í öðrum eins óvæntum um-
brotum náttúrunnar og þeim, er
hestarnir töpuðust 1 og jökultung-
an brotnaði, mátti búast við að alt
sem á var treyst hefði brugðist og
að það versta hefði komið fyrir
mennina, sem eftir voru á aðalstöð-
inni. Það var því ósegjanlegur
hugarléttir að komast að raun um
að sá kvíði hafði verið ástæðulaus.
öllum leið vel, og aðeins ein ó-