Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 75

ISLENZKAR ÞJODSAGNIR.
Hlaupa-Mangi.
Eftir Finnboga Hjálmarsson.
Framhald.
Magnús eltir strokhest.
Séra Þorlákur Hallgrímsson prcst-
ur á Svalbarði í Þistilfirði átti rau'ö-
an hest, var hann vakur og fljótur
;meö afbrigðum lmr í sveitinni.
Hann var frá Hömrum í Skagafirði,
og var l)ví nefndur “Hamra Rauður.”
Það bar til einn sunnudag, skömmu
eftir að prestur kom á staðinn, að
margt fólk var komið þar til að
hlíða messu, beið það á hlaðinu
þar til gengið yrði til kirkju.
Hefir þá einhver orð á því að
rauður liestur sé að vaða yfir ána
(Svialbarðsá), á svo nefndu Sperl-
hóima-vaði. Skamt er til að sjá
þangað frá bænum. Hó þóttust að-
komumenn ekki kenna liestinn, og
ekki væri það neinn af hestum
messufólksins. Sagði þá einn vinnu-
maðurinn þar á kirkjustaðnum að
þetta myndi vera Rauður prestsins.
hann liefði hvað eftir annað leitast
við að strjúka síðan prestur hefði
fengið hann.
Var nú presti sagt frá þessu.
Gekk hann þá út á hlaðið, sá hann
hvar hesturinn fór og mælti: “Nú
er komið strok í Rauð minn og er
mér í hug að liann náist ekki, fyr
enn vestur í Skagafirði.”
“Líklega grýpur liann einhvorstað-
ar í jörð áður enn liann kemur
þangað, þó ekki sé langt. Eða skildi
hann ekki stanza svo lítið er hann
heyrir lirotumar í henni “Jöklu”
(Jökulsá í Axarfirði), var sagt rétt
við hliðina á presti. Prestur leit
til þess sem talaði, og segir: “Hvað
heitir þú, maður minn?” Magnús
hef eg verið kallaður,” svaraði hinn.
“Ertu nefndur Hlaupa Mangi?”
spurði prestur og brosti. “Nokkrir
hafa nefnt mig svo að gamni sínu,
eða þá í skopi, enn ekki hafa þeir
hinir sömu greitt mér neitt í nafn-
festi enn sem komið er,” var svarið.
Prestur bað nú vinnumenn sína að
reyna hvert þeir næðu hestinum,
buggust þeir í snatri. Lét þá Magn-
/ús á sér skilja, að hann væri fáan-
legur til að slást í förina með þeim
ef þeir álitu nokkurt lið að þvf.
Prestur kvað sér mikla þökk á því
ef hann vildi svo vel gjöra, sagði
það væri liugboð sitt að honum
myndi hepnast að ná liestinum, eða
þá alls engum, því Rauður sinn
væu ljónstyggur að eðlisfari.
Legar piltar prests voru-ferðbúnir,
lét Magnús í ljósi að sér fyndist
nú samt í raun og veru stakur ó-
þarfi að etja fjölmenni að þessu, það
væri ekki nema eins manns verk að
sækja folann, það væri marg reynt,
að skepnur einkum strokhestar
liálf-ærðust þegar þær sæu marga
veita sér eftir-för. Nokkrir sögðu
að Magnús hcfði rétt fyrir sér f þessu-
Magnús bað menn samt að skilja