Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 76

138
SYRPA III. HEFTI 1915
ekki orð sín þannig að hann væri
að telja hað úr að drengirnir gerðu
eins og húsbóndi heirra hefði beðið
bá, það auðvitað kæmi sér alls ekk-
ert við þó þeir slæddust eitthvað
á leið mcð sér.
Kastaði Magnús nú af sér öllum
fötum utan nærklæðum og skóm,
tók snærishönk úr vasa sínum og
batt utan um sig. Lagði svo liópur-
inn af stað, hljóp þó hver scm betur
gat, en ekki skifti það neinum tog-
um að Magnús bar langt undan
hinnm, og það svo rækilega að
hann var kominn yfir ána og uppá
svo nefnda Garðsmela, þegar hinir
komu að ánni.
Vinnumönnum prests sýndist nú
sá kostur bestur að snúa til baka.
Lötruðu síðan heim í liægðum sín-
um og voru bæði dæstir og sneipu-
legir; þegar prestur spurði þá liverju
það gengdi að þeir væru komnir
aftur, án þess að hafa sýnt það í
nokkru að þeir hefðu verið sendir
á stað til að ná hestinum, svöruðu
þeir þvf að það væri ekki þeirra
meðfæri að verða þessum bölvuðum
tilbera samferða, væri hann ckki
menskur maður, hann væri eins og
fugl, færi ineira í loftinu enn á jörð-
inni.
Hefði hann rokið strax á undan
þeim eins og sendiil og ekki einu
sinni beðið þeirra við ána, til þess
að segja fyrir hvernig þeir skildu
haga sér við verkið.
Prestur gaf sig fátt að skrafi pilt-
anna, sagði sér litist svo á þennan
Magnús að hann myndi ekki skilj-
ast við þetta verk fyr enn í fulla
hnefa. Enn nú skildu þeir, ríurnar,
ganga til kirkju það væri næðis
meira enn eltast við þann rauða.
Nú víkur sögunni þangað, sem
Magnús fer á sprettinum upp mel-
ana, en þegar þá þraut, tóku við
lyngmóar. Hesturinn fór liægt og
bítandi og hélt sig við veginn, tók
sér tíma við og við að kroppa, þar
scm götu bakkarnir voru loðnastir
og fór iivergi óðsiega. Reisti haus-
inn öðru hverju, sperti upi) eyrun,
skimaði í allar áttir eins og hann
vildi ganga úr skugga um að enginn
væri þar í nágrenni við sig, sejn
líklcgur sýndist til að banna hon-
um þetta ferðalag.
Magnús hélt nú fcrðinni upp mó-
ana, cn þó töluverðum spöl frá
veginum, þar sem hesturinn fór.
Gerði hann það til þess að skepn-
una skildi síður gruna að liann væri
að veita lienni eftirför, ætlaði hann
svo aö beygja að veginum og reyna
að snúa hestinum til baka, en
þegar liann átti aöeins örskots leið
til hans, leit Rauður upp, reisti
iiausinnn hátt, teigði skrokkinn og
hneggjaði. Nú var enginn tími til
að kroppa lengur, nú varð að skilja
við götubakkana með öllu þeirra
ilmandi grasi og sælgæti, nú mátti
ckki áforminu skeika að komast á
æsku stöðvarnar, vestur i Skaga-
firði, nú varð að taka góðan skeið-
sprett og sjá svo hver hefði frástar
fætur og þolnust lungu. Og eins og
auganu rendi, var hesturinn kom-
inn á harða skcið vestur veginn;
þcnnan sprett fór hann í einni lotu,
alt að fjals-öxl þeirri, sem Nípa er
nefnd, þar beygist vegurinn í suð-
vestur, í áttina til Einarsskarðs
sem er á Ey-stri brún Axarfjarðar
lieiðar. Hesturinn hélt götuna, en
Magnús fór alt beint, mýrar og fora-
fióa og alt sem fyrir varð til að
stytta sér leið. Þegar kom að Níp-
unni, þar sem vegurinn beygðist