Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 77

SYRPA III. HEFTI 1915
139
voru þeii' svo jafnir a'ð þegar Rauð-
ur liljóp þar um, greip Magnús í
faxið, en svo tœpt að hann misti
takið.
Nú sá Magnús að annað livort
varð að herða sig fyrir alvöru, eða
hverfa frá svo búinn. Flaug honum
þá i hug hvað piltarnir myndu
segja, sem hann skildi eftir við ána,
ef hann nœði eigi Rauð, auðvitað
ekki annað enn draga hann sundur
í háði, og það var verra enn allt
annað. að bera aðeins háð úr bítum.
Og svo presturinn, sem sagðist
treysta honum manna bezt. hvað
myndi hann segja; hann mundi
vist ekki reiða sig á hann framar
til stórræða. Það sem hann gæti
gert ef hann næði ekki klárnum,
væri að labba norður alla heiði
norður á sléttu og koma aldrei að
Svalbarði meir, eða í auglit þess
fólks. En það dygði ekki. Og nú tók
Magnús ósvikinn sprett á hlið við
hestinn, sem töluvert hafði fjar-
lægst hann og lialdið sprettinum
jafnt, en þeg-ar kom að Einars-
Skarði voru þeir aftur orðnir
nokkurn veginn samhliða. Samt
varð liesturinn fyrri í gegnum
skarðið; þá taka við móar og ásar,
sem nefndir eru Múlar. Hljóp nú
hver í kapp við annan inn heiðina.
Magnúsi virtist cins og heldur
draga úr hraða hestsins og sá að
hann tók að svitna mikið og frísa.
Nú voru þeir komnir að insta múlan-
um hann er á miðri heiðinni. Magn-
ús sat nú um hvert tækifæri, sem
kynni að gefast, því nú var Rauður
ekki nema fá skref frá honum og
ekki nema hcrslumunur. Og einu
sinni þar sem knappur krókur kom
á götuna þá gerði Magnús á sig
snögt viðbragð og náði með báðum
höndum í faxið á Rauð. Segir þá
sagan að hesturinn hafi staðið kyr
eins og liann væri negldur við
jörðina. Magnús leysti nú af sér
snærið og batt það uppí hestinn,
scttist svo á bak og reið alt hvað af
tók austur lieiðina.
Þegar messufólkið kom úr kirkju
sást til ríðandi manns koma ofan
melana fyrir vestan ána og fór lötur
hægt; hver gat þetta verið, ekki gat
það verið Magnús, því hesturinn var
ekki rauður lieldur mósóttur eða
slcolgrár á lit, og maðurinn allur
skjóttur eða skjöldóttur, svona lit
á hesti og manni hafði fólkið aldrei
séð fyrr. Prestur horfði á þetta sem
aðrir og brosti að tilgátum fólksins,
sagðist glögt ])ekkja Rauð sinn, þó
hann væri nú sem stæði búinn að
skipta lit, hann væri allur storkinn
af svita og leir sama væri um mann-
inn, hann væri leirugur frá hvirfli
til ylja, það gerði hann svona skjótt-
ann útlits. Magnús kom nú 1 hlað-
ið og sté af baki, fagnaði prestur
honum innilega, leiddi hann til
stofu og veitti liið bezta sem föng
á voru, tók fjórar spesíur úr pússi
sínum og rétti að Magnúsi og bað
hann að vera svo lítillátann að
þyggja, það væri bara litil þóknun
fyrir þann mikla greiða, sem hann
hefði gert sér að ná Rauð sínum.
Magnús vildi helzt ekki taka við
þessu, sagðist oft liafa gert annað
eins lítilræði fyrir menn og ekki
ætlast til launa. Sprett-kornið það
tarna hefði vcrið sér bara til heilsu-
bótar, það gerði sér bara gott að
dusta af sér nóttina einstöku sinn-
um. Samt varð það nú seinast úr
að Magnús tók við spcsíunum, en
sagði samt að þetta væri alt of
inikið, h«lmingurinn liefði verið
yfirdrifin borgun.