Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 79

SYRPA III. HEFTI 1915
141
margt breyttst á skcmri tíma enn
lrúsund árum. Nú er Stigalilíð lít-
ið annað en aurskriður og urða-
flákar niður í sjó, og eitt af hinum
ömurlegustu sjónarsviðum á íslandi
Þar blasa við spor eyðileggingarinn-
ar, yfir þcssar fullar tíu aldir sem
ísland heflr bygt verið.—
Austarlega á hliðinni er hin svo-
ncfnda Bolagata. Hún lítur nú út
sem bjargsprunga að sjá, er liggur
á ská upp hamrana sem cru geysi
háir og flugbrattir. Þar um skal
Þuríður liafa rekið nautahjörð sína
þá er ætluð var til slátrunar. Só
l>etta satt—sem er mikið efamál—
þá liefir hér margt og mikið orðið
að færast úr fornum skorðum, því
nú er þar um engri lifandi veru fært
ncma fuglinum fljúgandi.
* * *
Svo er sagt að eitthvert sinn hafi
Þjóðólfi i Þjóðólfstungu vantað að
ná sér í góðan sláturgrip, er hann
að haustboði átti von á mörgum
gestum. Honum var það gerla
kunnugt að Þuríður systir lians
átti gnægð af gömlum uxuin á Stig-
aiilíð, er eigi voru falir, þótt vel
væri boðiö. Hann áleit þó að kerl-
ing gæti vel mist einn uxan sér að
bagalausu og án þess að noltkurt
gjald kæmi í staðinn. Ilann brá sér
því yfir á hlíðina og sókti cinn ux-
ann, og valdi einmitt þann er hann
vissi aö Þuríði systur sinni þótti
vænst um, og sem hann hinsvegar
áleit langdrýgstan til frálags, í
gestaboöi.
En Þuríður gamla hafði enn ekki
gleymt með öllu, sínum fornu fræð-
um, er liún nam í æsku aust-
ur' á Hálogalandi, og kom lienni
þessvegna fátt óvart. Hún vlssi
gerla um fyrirætl.anir bróður síns,
og veitti lionum því eftirför. Hitt-
ust þau systkini í miðri Bolagötu,
og urðu kveðjur þeirra alt annað
enn vinsamlegar sem vænta mátti.
Eftir langa deilu og harða rann
þeim báðuin í skap framar venju.
Kerllng heimtaði að bolinn væri
laus látinn, en Þjóðólfur þverneit-
aði að sleppa honum. Hún vissi
vel að sig skorti afl við uxaþjófinn,
og neyddist því loks að grípa til
fornoskju sinnar sem síðustu úr-
ræða, og láta bróður sinn fá mak-
lega refsingu fyrir rangindin, og ó-
jafnað sinn að undanförnu.
Þau lögðu þar hvert á annað.
Þjóðólfur skildi verða að steini,
og standa þar sem flestir fuglar
dritu á liöfuð hans og herðar og
öldur hafsins gnúðu lappir hans.
Og þessi álög skildu standa órjúf-
anleg, þar til skömmu fyrir Ragna-
rökkur, heimsiit.
En Þjóðólfur var við öllu búinn
og lét sér livergi bregða, heldur galt
kcrlingu í sömu mynt.
Því hún einnig skildi verða að
steini og standa þar som kristnir
menn miðuðu á henni sól sína, og
bitrastir vindar beljuðu um limu
liennar. Og þar skildi hún einnig
dúsa jafnlangan tíma, hvort sem
henni væri það ijúft eða leitt.
Álögin urðu samstundis að á-
lirins orðum. Um álög þcssi fer þó
tvennum sögum.
Önnur sagan segir, að þau skildu
losna við álög sín, litlu fyr enn ís-
land yrði frjálst land 1 annað sinn.
Eftir því liafa þau átt að sjá það
fyrirfram, hvcr verða inyndu örlög
þjóðar sinnar.
Utarlcga á Bolungarvíkur “möl-
um” stóð fyrir 75 áruin bjarg eitt
afarmikið er kallað var Þjóðólfur.