Syrpa - 01.10.1915, Síða 80

142
SYRPA II. HEFTI 1915
Steinn þessi stóð á einstakri berg-
klöpp, hérumbil miðja vega inilli há-
flóðmarks og yzta útfyris. Og
hafði steinn þossi staðið þar frá ó-
munatíð. Ekkert fékk bifað, cða
unnið á þessu heljarbjargi. Um
liáflœðar hafði hafbrimið lamið það
öldum saman með voða afli, þegar
gamli ægir hamaðist í reiðiköstum
sínum sem mörgum eru kunn, er
aldur hafa alið á útskögum land-
sins. Stormur og steypiregn hafði
dunið á þessum líflausa Þjóðólfi,
engin vissi hvað lengi, án þess hann
liaggaðist hið minsta úr gömlum
skorðum. Máfar og ritur undu sér
þar mæta vei; og þessir flugþreyttu
loftfarar hvíldu þar oft lúin bein
um stundarsakir á höfði hans og
herðum. Og alt af var Þjóðólfur
]>cssi hvítur af fugladrit svo sem
gamla Þuríður hafði ákveðið, end-
• ur fyrir löngu.
Og alþýðan trúði því að þetta
væri Þjóðólfur forni landneminn.
og fyrsti búandinn í Þjóðólfstungu.
Austanmegin Bolungavíkur er af-
ar hátt fjall og sæbratt, er kallast
Óshyrna eftir bænum er þar stend-
ur undir fjallinu norðvestan megin.
Þar upp á cfstu fjallstindum og á
flugbrún frammi, stóð annar drang-
ur cr alment var nefndur Þuríður,
og skildi þar vera landnámskonan
gamla, er cndur fyrir löngu bjó slnu
rausnarbúi í Yatnsnesi.
Á drang þessum höfðu Bolvíking-
ar þeir er nyrstir bjuggu, hádegis-
mark sitt, og eins þeir er lifðu á
Víkur-mölum utarlega, og stunduðu
þaðan fiskiveiðar, er oft voru býsna
margir einkanlcga um vetrar og vor
vertíðir; Boiungarvík hefir um
iangan aldur verið ein hin allra
fjölmcnnasta veiðistöðin við ísa-
fjarðardjúp.
Álög gamla Þjóðólfs hrifu þvf eins
vel og Þuríðar; hún varð eykta-
mark kristinna manna, svo sem
hann hafði fyrir mælt.
Vorið 1840 var fjölmenni mikið á
Bolungarvíkur-mölum, eins og oft
hafði áður verið. Þetta vor gengu
þaðan til fiskiveiða um 70 skip, að
smábátum meðtöldum.
Síðari liluta vorsins, cftir að nótt
er farin að lýsast, eru menn þar á
sjó allan sólarhringin ef veður leyfa,
kemur einn til lendingar, þá annar
ýtir knerri úr vör.
Nóttina milli 22. og 23. mafmánað.
ar, þetta áður nefnda vor, var hér-
umbil helmingur sjómanna í veiði-
för, en hinir sváfu í landi. Veður
var hið indælasta, sann-ncfnd Is-
lenzk vorblíða, og stillilogn, "út í
hafsauga.”
Um morguninn cr fiskimenn
komu að landi, enn hinir sem heima
voru risu úr rekkju sinni, veittu
menn því fljótt cftirtekt, að gamli
Þjóðólfur var gersamlega horfinn.
Þetta þótti, sem von var, hinn
mesti undra viðburður. Fregnin
fiaug um allar Víkurmalir á svip-
stundu, eins og hvalfréttir eða
sjaldgæf fiskisaga, og þaðan um alla
Bolungarvík.
Og nú mintust margir þjóðsagn-
arinnar gömlu er flutzt hafði frá
kynslóð til kynslóðar, og lifað ó-
breytt á vörum þjóðarinnar um
margar aldir.
Og nú tóku menn einnig eftir því,
að sömu nóttina sem Þjóðólfur
iivarf, hafði gamla Þuríður á Ós-
hyrnunni lækkað um þriðjung. Það
var eins og Þjóðólfur hefði látið
það vera sitt fyrsta verk, eftir að
hann losnaði við stein haminn, að
hefna liarma sinna á hinni gömlu
galdra kind.