Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 82

144
SYRPA 111. HEF'Tl 1915
í AFMÆLISVÍSUR. I
Himinsól skíni hlýtt á þína vegi,
húmskuggar víki, grandi þeir þér eigi.
Framtíðþín verði bjartur,blíður,fagur,
brosmildur dagur.
Vit þú, að þinni lífsferð gefur gætur
guð, sem að bjarta sólu skína lætur;
gæfan er þess, er gengur hans á vegi.—
Gleymdu því eigi!
— A. V
Prófritgerðir tveggja drengja heima á íslandi.
Sólskinsdagur í júli.
Dagurinn var að renna upp. Sóliu
gægðist upp yfir fagran íjallatindinn, cn
sá ekki enn í alla hvammana og hlíðarnar;
hún vildi fyrst sjá mannabygðina, og
boða þennan dag, sem var fegri öðrum.
Skýin voru lítil og fór mjög lítið fyrir
þeim, og yfir þeim hvíldi fagur og fagn-
andi hátíðablær.
Dýrin voru risin upp, og ungviðin
léku sér um balana, og hlupu upp á hól-
ana, til þess að njóta sólarinnar, og voru
svo undur kát og fjörug. Blómin hneygðu
sig hátíðlcga fyrir hægri morgungolunni,
og fíflarnir voru nývaknaðir, og voru að
taka kveðju sólarinnar. Hún var að
reyna aó teygja geisla sína inn um
gluggana, og tilkynna mönnum að mál
væri komið til að standa upp til starfa.
Eg hafði verið á ferð austan yfir fjall,
og var að koma þaðan. Eg var svo mátt-
laus af hita að eg hélt að eg mundi ekki
komast heim ; en samt vildi eg komast á
móts viö Skeljahamarinn, því þar ætlaði
eg mér að hvíla mig. Þegar þangað kom
lagðist eg niður við lækínn og fékk mér
að drekka.
Síðan lagðist eg út af, og lóan söng
vöggukvæði yfir mér.
Eg þóttist sjá að fyrir sunnan bæinn
var alt eins og gull, af fíflum og sóleyj-
um og sólskini, þetta þóttist eg sjá gegn-
um svefninn. En eg vaknaði við fóta-
stapp og lceti, og sá að þaó voru lömb að
leika sér. Það var komið miðaftan, og
fór eg strax heim.
Dagurinn var nú farinn að dofna, sólin
að lækka, og skuggarnir stækka, en samt
skein sólin skært.
Um kvöldið gat eg ekki sofnað, bæði
af því að eg var að hugsa um þennan
dag, og ifka af því að eg hafði sofiB dag-
inn áður. Sofnaði eg ekki fyr en klukk-
an 3jí, og er mér dagur þessi mjög
minnisstæður.
Helgi Tryggvason, 14 ára 1914.
Um hundinn.
Hundar eru mismunandi að stærð,
sumir eru á stærð við kálf, cn aðrir
minni en köttur. Fæturnir eru háir
með fimm tám, og á tánum eru klær,
sem lianu getur ekki dregið inn þcgar
liann gengur. Rófan er loðin og liringuð
upp. Hárið er stutt og þétt og liggur
aftur, og er liturinn mismunandi. Höf-
uðið er fremur stórt og trýuið langt.
Augun eru lítil, og oft blá eða móleit, og
skín bæði út úr þeim trygð og blíða.
Eyrun eru snogg og standa upp. Munn-
uriun er stór með mörgum tönnum og
tveimur vígtönnum í hvorum góm. Af
hundunum liafa mcnn mikið gagn. Þeir
eru hafðir fyrir skoiliunda til aó sækja
íugla, fjárhunda til að hjálpa til aó reka
fé, og varðhunda til að verja hús og tún.
Huudar liafa mismandi mikið vit, eins
og dæmi eru til.—
Fyrir nokkrum árum var hundur hér
í Keflavik, sem oft kom í búðina til
„Duus“. Hundurinn tók eftir því að
menn, sem komu inn í búðina, fengu
búðarmönnum eitthvað, og búðarmenn-
irnir fengu þeim þá eittlivað oft ætilcgt
aftur. Einn dag tók liundurinn upp á
því að koma með stein í munninum og
lagði hann á búðarborðið ; lagði hann þá
fæturna upp á borðið og beið þangað til
hann fékk eitthvað gott í munninn.
Þessu hélt hann lengi áfram. Þetta bend-
ir á vit lijá hundinum ; hann sá, að
mennirnir keyptu fyrir peninga, en
sjálfur hafði hann ekki annað en steina.
Karl Vilhjálmsson, 13 ára.
(EndurprentaS.)
u