Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 90

152
SYRPA II
HEFTI 1915
eins og engin liætta sé á ferðum.
Rússar áttu í vök að verjast ný-
loga í einum stað á Póllandi.
Annar fylkingar armur þeirra var á
þjóðvegi og skothríð Þjóðverja
dundi á þeim stanslaust. Stórher-
toginn ók í ró og næði eftir þessum
vegi meðfram fyikingunni eins og
ekkert væri um að vera. Þegar
Rússar sáu þetta, fanst þeim svo
mikið til um hugrekki hans að þeir
hrópuðu hástöfum og héldu her-
mennirnir að hrópin jiýddu sigur.
Það fylti l>á hugrekki svo mikilli
að þeir gengu fram þrefalt ákveð-
nari en áður og þáru sigur úr
býtum.
Nikulás er fús >að leggja sitt eigið
líf í hættu ef á þarf að halda og
alveg jafnbúin er hann til að fórna
mönnum slnum ef liann hcldur að
það sé sigurvænt.
Ilann trúir því staðfastlega að
enginn deyi fyrri en skapa-dægur
hans sé komið.
Eitt dæmi þessa átti sér stað í
fyrstu orustinni, þegar Þjóðverjar
voru á leið til Varsjár. Það var
vogur sem varð að fara með fall-
byssur eftir. Helli rigning hafði
verið og partur af veginum var eins
og kviksyndi. Vagnarnir fóru næst-
um á kaf. Snarræði þurfti til þess
að koma byssum í réttar skorður
tafarlaust, en ekkert efni var til
þess að brúa forina. Stórhertoginn
var viðstaddur og skipaði herdeild
að kasta sér ofan í bleytuna. Þetta
gerðu hermennirnir og voru byss-
urnar dregnar áfram eftir þeim þar
sem þeir lágu. Pjöldi mannanna
voru stórslasaðir á eftir; sumir voru
nær dauða en lífi, og sumir fórust
algerlega. Þegar að þessu var fund-
ið við stórhertogann, var afsökun
hans á þessa leið:
“Það hefði verið betra að tapa
allri herdeildinni ef það hefði aðeins
getað orðið til þess að koma byss-
unum á réttan stað, á réttum tíma,
því ef þær hefðu ekki komist þang-
að þá hefði 10 herdeildir tapast.
Einkennileg er skipun er hann
hefir gefið undirmönnum sínum og
er iiún þannig:
“Þegar þið gefið skýrslu þá notið
aldrei lýsingarorð; iýsingarorð eru
í málinu aðeins handa skáldunum,
hermenn eiga að gera sig ánægða
með nafnorð og sagnir.”
Sig. Júl. Jóh. þýddi.