Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 93

SYRPA II. HEFTI 1915
155
aB mestu leiti afburöamenn. Hux-
ley eöa einhver skynsamur Jón B.
sagöi aö afburðamenni væri sjálf-
krafa breyting á mannkyninu. Þaö
skýrir það fyljilega, því að afburða-
menn geta framkvæmt alt. En það
er engin breyting á milli þín eöa
mín. — England hefir nóg af mönn.
um eins og okkur,ansi snotrir strák-
ar hvar sem við erum — en guð
hjálpi mér, við framkvæmum ekk-
ert. Við erum eyðslubelgir“. Hann
hallaði höfðinu aftur og þeytti upp
i loftið stórum reykjarstrók, sem
hann því næst starði á. ,,Ef satt
skal segja þá eru of margir þeirrar
tegundar sem við erum“.
Mason virtist vera hættur, svo
eg sagði: ,,Hvað meinarðu ?“
,,Það sem eg meina er að við erum
alt of góðir. Það er nóg af aðlinum
á Englandi til aö byrgja upp öll lönd
í heiminum meö fullkomnum aðli,
ef að þau hefði ekki aðal nú þegar.
En höfum viö þá nokkuðannað?
Lítum á Stewart 1 Betri félagi hefir
aldrei verið til, en það er ekki sá
námamaður til í öllu Jorkshire sem
er ekki meira virði fyrir landiö en
Stewart er — eöa þú eða eg mund-
um vera undir sömu kringumstæö-
um“.
Þannig var það meö Mason.
Hann var úlþaninn af gjálfrandi
hugmyndum, og þegar viö bjugg-
umst við að hann mundi sanna þær,
þá var hann til meÖ aö fara til Græn-
lands aö skjóta eða til Noregs aö
veiða. Þegar hann kom aftur þá
hafði hann alveg ný áhöld, svo aö
hann fór þá að hugsa um aö leggja
út í aöra rannsóknarför. Mig minn-
ír aö hann væri vanur að kalla sjálf-
an sig orðlausan yðjuleysingja.
Það var hér um bil mánuði eftir
þessar samræður, þar sem við vor-
um að boröa miðdegisverð á af-
skektum greiðasölustað, að við sá-
um Stewart. Mason hnypti í mig
þegar veitingarþjónninn kom til
okkar. Menn líta ekki ávalt á and-
lit veitingaþjónanna, en nú sá eg að
Það var Stewart. Hann varð mjög
fölur. Það var skylda hans að veita
á okkar borð. Hann þekti okkur
ekki fyr en hann kom til okkar og
þá gat hann auövitað ekki neitaö að
þjóna okkur, án þess að missa stöð-
una.
Mér féll þetta illa og ætlaði aö
fara að segja eitthvað þegar Mason
hnypti í mig aftur. Auðvitað var
það hið eina sem viö gátum gert, aö
gæta okkar. Ef við hefðum fariö
út þá hefðum viö komið honum í
vandræði. Mér hafði ekki hug-
kvæmst þaö, og það var ekkert
annað borð autt.
Þaö var hræðileg máltíö — viö
vorum báðir nærri því kafnaðir.
Stewart stóöst eldraunina, eins og
hetja og stóö fyrir aftan okkur með
þurkuna yfir handlegg sér. Eg
haföi séð marga menn deyja um
dagana, en þetta yfirsteig þaB alt
saman. Við gátum ekki talað sam-
an, en þjöppuðum matnum einhvern
veginn niður. Við létum Stewart
fara eftir einhverju handa okkur og
á meöan settum við fimm punda
seðil undir einn diskinn. Þegar
Stewart kom til baka gerðum viö
upp reikningana. Kökkurinn sem
var í hálsinum á mér hrökk í burtu
þegar eg heyröi livernig hann sagði
,,þökk fyrir“. Þetta sagöi hann af
því við höfðum ekki boðið honum
drykkjupeninga. En daginn eftir
fékk Mason bréf á klúbbnum og var
fimm punda seðillinn þar inn í.