Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 95

SYRPA II. HEFTI 1915
157
tugöi ekki matinn, heldur rendi
hann heilum bitunum niBur. Hann
var svo magur aö skinniö virtist
vera strengt á milii hökunnar og
kinnbeinanna og flibbinn hans var
dálítiö of stór honum. Eg vil ekki
aö þið haldiö að hann hafi hamast
í matnutn, því þaö var varla hægt
aö sjá aö hann væri aö boröa, fyr
en diskurinn hans var auður. Það
leit út fyrir að honum liöi vel líkam-
lega, löngu áður en að eftirmaturinn
var borinn fram og var nú farið að
votta fyrir roða í kinnunum. Það
var eins og að það væri búið að
tendra Ijós í augum hans. Eg var
viss um að eftir því sem tíminn leiö,
mundi verða erfiðara að foröast um-
talsefni, sem aö Stewart gat veriö
illa við. Þá fórum við einhvernveg-
inn aÖ tala um dýrmæta steina. Sér-
hver okkar kunni sögur um þá.
Alt í einu þá hallaði Mason sér á-
fram og baðst leyfis til að líta á
smaragðinn sem Paterson hafði á
vinstri hendi. Það var cabochon—
mjög fallegur og hlýtur að hafa
verið mikils viröi.
Paterson tók hann af sér og rétti
honum hann. Eg var hissa á því
aB Paterson skyldi bera gimsteina á
sér, en samt virtist það ekki vera
svo mjög úr leiö, þar sem hann var
svo vel stæöur. Það var eitthvaö
óvanalegt við svarta hárið hans,
augun og eiginlega hann allan.
Mason dáðist að hringnum og
lét hann fara á milli manna við borð-
iö. Viö vorum tólf að tölu. Mason
sat viö hægri hlið Patersons, en
Stewart við hina vinstri. Eg sat
við hlið Stewart.
Eftir fáar mínútur kom hringur-
inn til mín. Steinninn var festur
meö hvítagulli og hann hefir hlotið
að vera vel festur, en þó var eins og
aö þaö væri auövelt aö ná honum
úr. — Því næst lagði eg hann á
borðiö hjá Stewart.
Eg man nian nú ekki glögt hvaö
skéöi næst,en eftir dálitla stund,sagði
Paterson hlægjandi: ,,Hver af ykk-
ur félagar hefir hringinn minn?“
Maðurinn við vinstri hlið mér
sagði: ,,Ekki sekur“, og leit á
mig. Eg sagði bið sama og leit á
Stewart.
Eg hélt þá að það væri víniö og
maturinn sem hleypti roöanum í
kinnar Stewarts, en hann hristi höf-
uðið líka og sagði: ,,Eg hef hann
ekki“.
Paterson hélt áfram að hlægja og
■sagði: ,,Veriö ekki að þessu félag-
ar. Þetta eru ekki fallegar viðtök-
ur fyrir mann sem kemur frá and-
fætingunum11.
Einhverstakk upp á að viö skyld-
um fara og líta á fornmenjar
Egypta, þetta kom okkur í gott
skap, en í þann mund er við vorum
að leggja af stað til sýningarhall-
arinnar sagði Paterson: ,,Sá sem
hefir hringinn minn,gjöri svo vel og
skili honum“. Eg held að þaö hafi
verið farið að síga í hann.
Við litum þá hver á annan. Þetta
hafði gengiö helzt ti! of langt. Pat-
erson sá að við vorum ekki að gera
að gamni okkar, og aö viö höföum
ekki hring hans í raun og veru. Eg
gætti að Stewart og hefði getaö
svarið fyrir að hann sagði sannleik-
ann, eins og við hinir. Paterson var
auðsjáanlega farinn að reiöast. Eini
maðurinn sem mundi hafa haft á-
stæðu til að taka hringinn var
Stewart.
Þetta var farið að verða heldur
ískyggilegt. Þegar Mason sagði: