Syrpa - 01.10.1915, Síða 97

SYRPA II. HEFTI 1915
159
um, þegar hann staldraði viö í dyr-
og hneigtSi sig fyrir okkur — og af
okkur ellefu sem stóBum umhverfis
borðið, þakiB gullúrum og skínand
hlutum í kertaljósinu og hneigBum
okkur ofurlítiB fyrir þjófi sem játaBi
sjálfur sekt sína.
Við fórum ekki til sýningarhall-
arinnar, en sátum og skeggræddum
stundarkorn. Eg held aB þaB
sem viB fundum mest til hafi
veriB að Stewart skyldi halda þess-
um árans hring fyrir Paterson, þar
sem við um svo langan tíma hefBum
viljað hjálpa honum. Paterson hraut
varla orB af vörum. Honum fanst
ekki svo mikiB um missir hringsins
en eg veit af mörgu, sem hann hefir
sagt um menn, sem hann hefirmætt
í Ástralíu, aB hann metur ráðvendní
öllu fremur. En eins og hann lýsti
því — ef Stewart hefði brotist inn
og tekiB þaB sem honum vanhagaBi
um, þá hefBi þaB ekki verið rnikið í
sjálfu sér, en aB bíÐa þangaB til aB
hann var orBinn einn af okkur aftur
þótt þaB eklti væri nema fyrir eina
klukkustund; þaB tók uf skariB —
Þú getur séð aB einmitt það sem
Paterson vildi nálgast, sem sé, aB
fá Stewart til þess aB ná aftur sjálfs-
áliti sínu, hafBi farið út uni þúfur
og þaB féli okkur þungt. ,,ViB
minnumst ekki á þetta viB a8ra*‘,
sagBi Paterson og viB koinutn okk-
ur allir saman um þaB.
Tveim dögum síðar, þegar eg sat
í reykjingaklefanum, þá kom Mason
til mín, snerti öxl mína og hristi
höfuBið. Eg fylgdi því næst í áttina
á eftir honum þangaB til við sáum
Paterson, sem sat í einu horni sals-
ins. Fyrir fratnan hann var borB
og á borðinu lá opiB bréf. ÞaB var
eitthvaB kynlegur svipur hans um
leiB og hann rétti mér bréfiB. Eg
Ias það og varB þrumulostinn. Þá
rétti Patei son fram hendina—hring-
urinn var á henni.
,,Eg veit ekkert hvað eg á aB
taka til bragBs“, sagði hann aum-
ingjalega. ,,Helvítis hringurinn
faldist í gólfábreiðunni. Hann hefir
auðsjáanlega falliB á gólfið, þar sem
Stewart sat og ryksugan dróg hann
upp daginn eftir. Við minnumst
þess að gólfábreiBan var mjög þykk.
Eg þaut undir eins af stað aB leita
Stewarts, en hann er allur á burt.
Hann var alt þetta kvöld inni áher-
bergi sínu, en hvarf því næst. Það
hefir engitin séð hann síBan. Hann
—“ Paterson.hikaBi ögn. ,,Hann
kotn ekki heitn kvöldið eftir“.
Stundum sjá menn hvaB þeir hafa
gert sig heimskulega. ViB sáum
þetta nú. Paterson leið verzt af
okkur. ViB sáum í huga okkar
veslings Stewart fljótandi fram hjá
Tilbury eða vera dregin upp úr Ser-
pentine. Eg ímynda mér að viB
tnundum allir glaBirhafa gefið helm-
ing eigna okkar, til þess að kvöld
þetta hefði aldrei átt sér staB. ViB
auglýstum í öllum blöBum — þannig
aB enginn annar en hann mundi
skilja það — og Paterson sendi
leynilögreglumenn um alla London,
sem leituBu mjög gaumgæfilega.
Eftir tvær eða þrjár vikur gáfumst
viB alveg upp. AnnaBhvort hlaut
Stewart aB vera dáinn, eBa aB hann
vissi um alt, en væri of móBgaBur
til þess aB koma aftur til okkar,
eBa að hatin væri farinn eitthvaB á
burt. Allir þessir viBburBir höfBu
tnjög mikil áhrif á okkur. ABallega
man eg þó hvernig Mason lýsti því.
,,Eg lít þannig á“, sagöi hann-
,,aB þarna duttum viB niBur á mál,