Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 98

160
SYRPA, II. HEFTI 1915
efni, sem við hefðum átt aö bera
skynbragð á. Við erum fæddir og
og uppaldir í þeirri stétt að viðhefö-
um átt aö vita hvernig við hefðum
átt að haga okkur í slíku rnáli sem
Stewarts, en við gerðum úr því
hrærigraut. Auðvitað vildi hatin
ekki að leitað væri á sér. Eg í-
mynda mér að vasarni'r hans hafi
verið alveg botnlausir eða þá að
veslings strákurinn hefir ef til vill
ekki verið í neinum undirfötum.
Böndin bárust auðvitað að honnm,
en hann treysti á annað meir en út-
lit, kann treysti því að við mættum
honum eins og heiðarlegum manni.
Það gátum við alls ekki. Við urð-
um að engu og Stewart var eina
prúðmennið, þarna inn íherberginu.
Við höfðum orð hans fyrir því að
hann hefði ekki hringinn, það er alt
sem við áttum heimtingu á og það
hefði átt að nægja okkur“.
Paterson varð á að gera einstak-
lega viðfeldinn hlut. Hann lét gera
Stewart að félagsmeðlim aftur. Ma-
son og eg studdum þetta og þar
Mason var einn í stjórnarnefnd þá
gekk þetta alt fijótt fyrir sig og
Paterson borgaði gjöldin með 50
pundunum, sem hann vann. Þegar
við myntumst á þetta seinna, þá
sagðist Paterson vera þess alveg
viss, að Stewart mundi koma til
sögunnar seinna, því að mnður, sem
hefði gert það sem hann gjörði ,,iéti
ekki slá sig út aflaginu". Svo
lagði hann af stað til Ástralíu.
Næstu tvö árin liðu. Masonog eg
fórum til Spitsbergen og skutum
mikið vestur af Nairobi. Við kom-
um heim til Englands rétt fyrir jól-
in og fyrsti maðurinn sem við hitt-
um á klúbbnum var Paterson, nú
var hann orðinn en þá blekkri,
brúnnri og ríkari en áður. Við
þekkjum allir þessi einkennilegu
hugboð, sem stundum koma ofan
yfir menn. Eg bjóst hálfvegis við
að mæta Stewart við eitthvert hús-
hornið. Mason og Paterson fanst
þetta líka.
,,Ekkert heyrt um hann?“ sagði
Paterson.
Eg hristi höfuðið. ,,Nei, en —“
Því næst varð okkuröllum starsýnt.
Stewart í eigin mynd var á leið upp
stiga klúbbsins. Hann var skraut-
búinn — alveg eins klæddur og
hver okkar hinna, og var nú heldur
hnakkakertari en nokkurn tíma fyr.
Göngulag hans var mjög fjörlegt og
leit miklu unglegar út en áður.
Við störöum hvor á annan. í
næstu svifum kom hann inn í reykj-
ingaklefann. Eg mun ávalt minn-
ast augnatillits hans þegar við stóð-
um allir upp frammi fyrir honum.
Engin ásökun, en það var hið djúp-
sæasta augnatillit, sem eg hefi séð
um dagana. Hann rétti út hendina
eg veit að við héldum henni lengi,
hver fyrir sig, og héldum áfram að
hrista hana þangað til Paterson
kallaði upp og blótaði hræðilega.
Þá komu nokkrir fleiri inn og á
fiVnm mínútum vorum viðallir komn-
ir fimm ár aftur í tímann og röktum
alt upp að nýju.
Stewart skýrði okkur frá að hann
hefði komist til Kanada og lent að
Cobalt, þar vann hann eins og
verkatnaður á járnbraut stjórnarinn-
ar. Það virðist sem svo að landið
hafi verið fult af silfri, en allir héldu
að þar væri ekkert annað en timbur
og hérar; hann hafði tekið rétt á
einu af námulöndunum og var ný-
búinn að selja það fyrir sand af pen-
inguni, meir en hann tapaði í Afríku.