Syrpa - 01.10.1915, Síða 99

SYRPA III. HEFIl 1915
161
Þetta lét í eyrum eins og töfra-
saga, en þarna sat nú Stewart meö
óþektan glampa í augunum og
miklu íbygnari en átSur. Viö frétt-
um seinna aö hann hafBi komiB vifi
hjá Pettrick kvöldiB áður og Pettrick
sagBi honum auBvitafi hvernig öllu
var varið; um hringinn og tilraunir
okkar til aB ná í hann.
Eftir stundarkorn leit hann á okk-
ur mjög kynlega og sagöi: ,,Nú
vil eg aB þiB félagar borBiB niiBdeg-
isverB meB mér á morgun“.
Mason roBnaBi, en Stewart virt-
ist ekki veita því eftirtekt og hélt
áfram.— ,,Einmitt á sama staB og
fyr. Eg hefi reynt aB ná öllum
sömu félögunum saman og sakna
aB tins tveggja. Eg hef sérstakar
ástæBur til þess arna“, bætti hann
viB, ,,og vona aB þiö komiB“.
AuBvitaB lofuBum viB aB koma
og lá mjög misjafnlega vel á okkur
af því. ViB vissum aö Stowart
leyndi okkur einhvers; veriB gat aB
hann ætlaöi »8 rifja upp hiB liBna,
kom okkur saman um aS svo mundi
vera. Jaeja, allir okkar sem í borg-
inni voru konni.
Eg ímynda mér aB Stewart hafi
verið mjög ánægBurmeB þenna mið-
degisverð. Alt var eins og áBur
fyr — maturinn, þjónarnir, alt —
aB undanteknu því aB viB færBum
okkur eitt sæti til hægri og viB
þetta fékk Stewart öndvegissætiB.
Mér var oft litiB á Mason, viB vor-
um báBir aB furöa okkur á hvaö
skyldi koma fyrir, þá ræskti Stewart
sig og byrjaBi.
Flest af því, sem hann sagBi fest-
ist óafmáanlega í huga mínum og
er eg viss um aB þetta hafði sömu
hárif á alla hina félaga okkar, ÞaB
var útskýring á því hvaö kemur
fyrir rnann, sem getur ekkert gert
og er allslaus. Hann var svo al-
gjörlega gjaldþrota aö þegar hann
gerBi alt upp, — sem hann gjörii
til fullnustu, — þá átti hann aö eins
örfá pund eftir. Hann skýrBi okk-
ur frá því hvernig þetta smá mink-
aöi niBur í þrjú, tvö, eitt pund, þvi
næst niður í , ,Shillings“ og aö lok-
um ,,pence“. Stööugt rak hann
sig á fleira og fieira, sem hann var
ekki fær um aB gjöra. HvaB viB-
víkur burBarmönnum, þá voru tíu
menn um hvern einstakann hlut,
menn, sem gátu boriB helmingi
meira en liann, en enda þótt bann
mætti mörgum góBum strákum, þá
sáu þeir aö hann var ekki einn af
þeirra tagi, svo kunniugsskapurinn
fór út um þúfur. Eftir þetta varB
hann veitingaþjónn þar sem viB
Mason hittum hann. Hann slepti
vinnunni sama kveldiB. — ÞaB aB
veita á okkur haföi næstam eyðilagt
hann.
Eg vil alls ekki segja aB Stewart
hafi reynt að gera hetju úr sjálfum
sér. Heldur sagði hann okkur frá
öllu þessu í lágum og stillilegum
róm, — augun gáfuleg — og munn-
vikin titruðu, stundum af ánægju,
stundum af óbeit. En það veit eg,
þar sem viB horfBum á hann yfir
kertaljósin, ávextina og víniB, þá
líktist hann veru, sem aö talaöi í
reykjarmekki um hluti, sem okkur
haföi aldrei dottiö í hug og aB
nokkru leyti þá virtust þeir vera
verBiB, sem var borgaB fyrir hluti
sem viö þurftum og notuöum dag-
lega. Því næst kom hann aB degi
þeim, sem viB vorum hjá Paterson
til miðdegisveröar.