Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 104

166
SYRPA III. HEFTI 1915
látur; hún var ástrík kona og fyrir-
myndar bústýra en afbryðissöm
og áköf i geði.
Hún vildi ekki að hann tækl
neinn verulegan þátt í ncinu nema
umhyggju fyrir henni og heimilinu.
Þegar hermanna-æfingar voru hald-
nar í fyrra, þá krafðist hún þess
að hann leyfði henni að fylgja sér.
Hann var hræddur um að liann
yrði að athlægi fyrir það og bað
hana að vera kyrra heima, en hún
neitaði. Félagar hans köliuðu hana
því herforingjann hans.
Herail hershöfðingi grét fyrir rétt.
inum, og þegar því var lýst hvernig
hann skaut hana, kom hann tæpast
upp orði fyrir ekka. Þegar dómar-
inn skipaði honum að standa upp
og bera íram varnir sínar, stamaði
hann út þessum orðum: “Vesalings
kooanmfn! vesalings konan mln!”
Loksins gat hann skýrt frá hversu
crfitt hann átti með hana. 1 þeirri
skýringu voru þessar setningar:
“Ef hún hefði aðeins loyft mér að
framkvæma herskyldur mínar þá
liefðum við verið hamingjusömustu
hjónin á jiarðriki. Hún var ágæt
kona og stórgáfuð, en hún hafði
altaí á inóti þvf að eg færi heiman-
að frá sér.”
Hinn ógæfusami hcrshöfðingi sem
hafði horfst í augu við skothríð
dag eftir dag svo mánuðum skifti,
án þess að láta sér bregða þó félög-
um hans féllist hugur, grét eins og
barn þegar hann mintist á dauða
konu sinnar, og sálarangistin svarf
svo að lionum iað neglurnar grófust
inn í lófana, svo sterklega krefti
hann hnefana. Oft hafa æsingar og
tilfinningamál átt sér stað í París-
arborg, en sjaldan hefir djúp mann-
legra geðshrærgina ólgað eins frá
botni til yfirborðs og í þessu máli.
Gamlir dómarar sem venjulega sýn-
ast hafa kalda stálgrímu á andlit-
inu og jökulharðir hermenn grétu
eins og konur og börn.
Þegar Herail liafði náð sér dálítið,
sagði hann: “Hvað gat eg gert? Eg
var að hugsa um að segja mig úr
hernum og samt féll mér hermenska
vel í geð þótt staða mfn hækkaði
seint. Eg var aðeins deildarstjóri
í þretán ár.
Það leit út eins og eg værl tómlátur
f köllun minni og reyndi að komast
hjá skyldustörfum. Sannleikurinn
er sá að í livert skifti sem eg fór út
lagði konan mfn fast að mér að
koma sem fyrst aftur og skilja sig
ekki eftir eina.
Eg hugsaði mér að segja af mér
þótt mér félli ilia að yfirgefa herinn
sem óbrotinn deildarstjóri án heið-
ursmerkja. Eg lét engan vita af
heimilisböli mfnu. En svo var mér
ómögulegt að segja af mér; konan
mín vildi ekki samþykkja það, því
hún var stolt af stöðu minni.
Það var rétt eftir að okkur fædd-
ist þriðja barnið að eg var kallaður
til Moroceo þar sem strfðið hafði
byrjað. Konan mín var ekki orðin
frísk, en samt sem áður vildi hún
endilega fara með mér.”
Þegai- hann fór að tala um sig og
konuna sína í sambandi við þetta
stríð, setti að honum grát aftur.
Hann kvaðst mest ásaka sjalf-
an sig fyrir það að hann skyldi
ekki segja yfirmönnum sínum sann-
lcikann í byrjun. Herrétbar for-