Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 110

172.,
SYRPA, III. HEFTI 1915
Hringjarinn gekk aS grátudyrum til þess aS kalla á þriðja
prédikarann; varð honum hverft viS aS sjá hann, þar sem hann
stóS á höfSi og teygSi fæturna upp meS veggnum. Honum hafSi
verió orðiS svo kalt að hann varS aS taka eitthvað til bragSs til
þess aS hita sér. Hann var stór maSur vexti og sterklega bygður;
háriS var úfiS og skeggið eins, og var hann miklu útlits líkari sjó-
manni en presti. í fljótu bragði var hann eiginlega svipaSastur
förumanni; svo illa var hann til fara. Fötin voru bæSi gömul og
slitin og öll sitt af hverju tagi eins og honum hefóu veriS gefin þau
sitt í hverjum staS.
Einkennilegt bros lék um varir hans þegar hann smeygSi sér
inn í gegn um mannþröngina. Og þegar hann kom upp í ræðu-
stólinn leit hann yfir söfnuSinn ófeiminn og meS svip þess, sem
viss þykist um sigur. ÞaS var eins og hann segSi þaS meS augunum
og svipnum að liann vissi livernig hann ætti að fara aS því aS
vekja fólkið og halda því vakandi. Hann byrjaSi ræðuna í háum
og þrumandi rómi svo undir tók í allri kirkjunni. Bændurnir,
sem höfSu steinsofiS hrukku upp allir í einu meS andköfum, nudd-
uSu stírurnar úr augum sér og hlustuSu meS óskiftri athygli.
Þarna var prestur sem talaSi þeirra eigiS mál og talaSi blaSalaust.
Hann horfSi frjálslegur og eina Sur út yfir söfnuSinn og mælti af
eldmóði; hagaSi líkamshreifingum eftir efninu og barSi í ræSustól-
inn þegar honum fanst þaS eiga viS, svo undir tók í kirkjunni.
Bændurnir fundu aS það var máöur á bak viS orSin þegar þessi
náungi prédikaSi.
“Á undan mér liafa tveir prestar helt yfir ySur vísdómi sín-
um“, sagSi hann. “Hvort þeir hafa skiliS eftir nokkrar leyfar eSa
mola handa mér, þaS er vafasamt. Annar þeirra hefir ferSast
meS okkur alla leiS til Paradísar og lengra er nú tæplega unt aS
komast. En sá var galli á þessari paradísarferS aó hann rak okk-
ur þaSan út aftur tafarlaust, því ræSa hans hafSi sannarlega ekki
á sér mikinn paradísarblæ. Hinn presturinn valdi sér þau orS í
ræSuefni, sem lionum voru samboSnust; eins og þiS munió lagSi
hann aSallega út af þessum orSum: “Er eg ekki asni ?“ Og þaS
var eSlilegt aS hann spurSi þannig. En vinir mínir, eg ætla hvorki
aS fara meS ykkur í Paradísarsælu, því þaS á ekki viS í þessum
heimi; hún er hér af skornum skamti hvort sem er. Eg ætla held-
ur ekki aS líkja ykkur né sjálfum mér viS asna, þiS eruS langt of
skynsamt fólk til þess. En eg ætla að fara meS ykkur langt inn í
iSur jaróarinnar ef eg mætti þannig aS orSi komast, eða öllu held-