Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 113

SYRPA III. HEFTI 1915
175
una1', og svo hélt hann áfram eins og ekkert hefSi komiS fyrir.
Bændurnir hrystu höfuSið og brostu af undrun. Þetta væri dreng-
ur sem ekki tapaði sér þótt eitthvaS smávegis kæmi fyrir. ÞaS
var lokiS upp fyrir frú Dýrhús, og alt hélt áfram í röS og reglu.
En undrun safnaSarins og sérstaklega bændanna náSi ekki hámarki
sínu fyr en séra Söfren söng erindi, sem þeir voru vanir aS syngja
inni á drykkjustofunni og þannig byr jar:
,,Herra Karl býr í Helsingjaborg
og hlær þar meS drykkjuvinum11.
,,Já þetta er prestur í lagi!“ ,,Hann getur svei mér veriS meS !“
„Þennan prest verSum viS aSfá!“ Þessar og því líkar athuga-
semdir heyrSust um alla kirkjuna, í hálfum hljóSum þó.
Söfren hafSi unniS auSveldan sigur.
Þegar kjörmennirnir komu saman prívatlega þá var þaS aS-
eins einn, sem hélt fram manninum meS ljósa háriS, því honum
fanst hann vera svo fríSur maSur sýnum. Annar beindi þeirri
spurningu til liinna hvort ekki væri rétt aS kjósa þann, sem sízt
liefSi skilist, því haun lilyti aS vera sá lærSasti. En svo var eitt
enn : Sá prestur sem söfnuSurinn kysi yrSi aS giftast ekkju fyrir-
rennara síns; þaS voru þá lög í Noregi; og sú ekkja sem hér var
um aS ræSa, var búin aó lifa þrjá presta og lcomin hátt á áttræSis
aldur. ÞaS var safnaSarmönnum ráSgáta hvernig Söfren
tæki því.
Mótsækjendur síra Söfrens höfSu ekki lagt árar í bát, þótt
þeirn tækist ekki sem bezt. Þegar þeir sannfærSust um aS þeir
gætu ekki öðlast embættiS sakir andlegra hæfileika, þá datt þeim í
hug aS reyna afl peninganna. Þeir lögSu fram fé til veizlu mikill-
ar, sem halda skyldi heima hjá frú Dýrhús.og buSu þangaS hinum
sjö dómendum ásamt öSrum áhrifamiklum meSlimum safnaSarins.
Þeir reyndu aS koma því inn í meSvitund safnaSarmanna aS síra
Söfren væri svo bláfátækur, aS hann lilyti aS verSa þeim til
þyngsla og erfiSleika, ef þeir kysu hann.
Veizlan fór ágætlega fram. Síra Söfren var þar staddur
meSal boSsgestanna. Þeir urSu nauSugir viljugir aS bjóSa hon-
um, því annars hefSi boSið litið út sem hrein og bein múta. Vín-
glös og öiflöskur gengu í sífeliu manna á milli, og sömuleiSis tré-
diskar meS söltuSum fiski. Prestlingarnir tveir, sem eiginlega stóSu
fyrir veizlunni héfdu langar ræSur og hœldu bændunum á hvert
reipi; en Söfren sagSi skrítlur og söng skemtivísur svo hlægilegar