Syrpa - 01.10.1915, Síða 116

'178
SYRPA III. HEFTI 1915
revna stólinn. Hann var þó ekki skuldbundinn til aS ei£a kerJ-
inguna þótt hann settist þar snöggvast. Já, þarna var sæti í lagi!
ÞaS var býsna freistandi aS vera húsbóndi í þessu húsi og sitja í
þessum stóli, og vera prestur. Honum fanst þaó nærri því ómögu-
legt aS standa upp aftur. Svo hugsaSi hann sér prestkonuna þar
sem hún sat viS rokkinn sinn á meSan maSurinn hennar fékk sér
dúr í hægindastólnum. Rokkurinn hennar stóS þar úti í horni.
Heljarmikill hollenzkur skápur allur útskorinn, stóS andspænis
ofninum. Hann var aS hugsa um hvað mundi vera í þessuin
skáp. Og lykill var í skránni! Síra Söfren læddist þangaS á tán-
um og lauk upp skápnum. Hvílík himnaríkis dýrð! Allskonar
borSáhöld úr skíru silfri. Stórar sykurskálar, rjómakönnur,
steikarfat, silfurbakkar og alt hugsanlegt og nærri því óhugsanlegt
Gat þaS veriS aS hann sæi rétt ? Var þaS mögulegt aS htin ætti
alt þetta ?
Síra Söfren skoSaSi stofuna í krók og kring. Svo leit hann
inn í skápinn aftur, tók út hvern dýrgripinn á fætur öðrum og
vigtaði í höndum sér. ÞaS var auSséS aS þessir munir voru
ósviknir. Og undir þessu öllu í skápskúffunum voru dýrindis dúkar
allir útsaumaSir af mestu list. Hann var viss um að engin drotn-
ing veraldar.innar gat verið auSugri eSa átt fegurri muni en þessi
prestaekkja. Um önnur eins auSæfi hafði hann aldrei dreymt.
Síra Söfren andvarpaSi þungan; læddist aftur aS stólnum, settist
þar og hugsaSi djúpt. Hann hrökk upp viS þaS aS tvöföldu dyr-
unum á hliSar herberginu var lokiS upp og prestaekkjan stóS í
dyrunum, hávaxin og tíguleg, og bauS honum aS koma inn og fá
sér hressingu. Hann sá ekki neitt því til fyrirstöSu aS fá sér dá-
lítiS af vínsúpu á eftir ölinu og saltfiskinum í veizlunni. Presta-
konan tók báSa ljósastjakana, fór yfir í hitt herbcrgið og Söfren á
eftir henni. Á borSinu í hliSarherberginu var sjóSheit vínsúpa,
svínatær, köld steik og hangikjöt. Prestakonan baS hann aS gera
svo vel og fá sér sæti og fá sér aS borða þó réttir væru ef til vill
ekki eins margbreyttir hér úti á landinu eSa eins fínlega fram-
bornir og hann hefSi vanist í bæjunum. Sjálf settist hún beint á
móti honum. Söfren lét ekki þurfa aS bjóSa sér tvisvar. Það var
pýlunda fyrir hann, sem altaf hafði veriS bláfátækur stúdent, aS
sitja til borSs viS aSrar eins allsnægtir og skraut. Og alt þetta gat
hann nú eignast ef hann aSeins vildi. Og gamla konan sem sat
á móti honum eins og umhyggjusöm móSir, var býsna aðlaSandi
líka. Hún var svo sem ekki ellileg eftir aldri.
,,f þessum herbergjum hefi eg veriS nálega í sextíu ár“, sagSi