Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 117

SYRPA III. HEFTI 1915
179
prestakonan, og röddin var einstæSingsleg og dimm, en þó meS
nokkurskonar þægilegum angurblíSu blœ. ,,Og liér vil eg helzt
mega hýrast þaS sem eftir er lífdaganna. Þaö er sama fyrir mig
aS kveSja þessi híbýli og kveSja þennan heim“.
Söfren leit framan í hana. Hún var nábleik í andliti og al-
varleg. ÞaS datt hvorki af henni né draup. Hann kendi í brjósti
um hana.
,,Þegar manneskja, sem er lík mér aS geSslagi, svo aS segja
verSur partur af bústaS sínum, vegna langrar dvalar, þá er eins
og partur af sál hennar knýtist á hverjum einasta degi viS hvern
einasta hlut þar inni; hvert borS, hver stóll, hver Ijósastjaki verS-
ur óaSskiljanlega tengt henni. Hver einasti hlutur á þar sínar
sérstöku endurminningar og segir þ.ögular sögur; sögur um gleöi
og sögur um sorgir, og þær eru hvorartveggju jafn kærar endur-
minningunum. Þessvegna er ómögulegt að skilja viS þaS. ÞaS
er eitthvað viS hvern einasta hlut sem ekki er mögulegt aS skilja
viS. VerSi maSur að skilja við þetta þá er skoriS á viSkvæmustu
strengi sem mannshjartaS á til og maSur deyr. En eg trúi því að
þegar eg er dáin, þá leyfi guð mér að halda áfram aS lifa öSru lifi
í þessu húsi—já, í þessu húsi“.
,,Ja, hérna“, hugsaSi Söfren, ,,þaS er þó svei mér skárra aS
reyna aS halda líftórunni í þessu gamla fólki eins lengi og hægt er,
en að þaS fari aS ganga aftur“.
„Þegar maSur á engin börn“, sagSi hún ennfremur, ,,þá teng-
ist maSur nánar viS dauSa muni á heimilinu og dýrin sem því til-
heyra. Eg elska hestana mína og kýrnar mínar og kálfana og
þau þekkja mig öll og þykir vænt um mig. — En fyrirgefiS mér,
geriS svo vel aS neyta þess sem er á borSinu11.
„Þakka ySur fyrir. ÞaS er nýnæmi fyrir mig aS sitja viS
svona rikmannlegt borS og á svona skemtilegum staS“, sagSi
Söfren kurteislega.
.,Þér eruS vænti eg ekki bundinn neinum?" sagSi frú Margrét
,,eSa hvaS?“
,,Nei—ekki—nei—i—ekki eiginlega11, svaraSi Söfren í flýti.
Hann var hálfhræddur um aS maturinn yrSi tekinn burt af borS-
inu ef hann viSurkendi það.
HafiS þér veriS fátækur?11 spurSi prestaekkjan. ,,Já, því
spyr eg svona?" bætti hún viS, ,,eg ætti aS geta séS þaS á fötur-
um ySar. ÞaS er engin vanvirSa aS vera fátækur. ÞaS er þeim
mun virSingarverSara, þegar fátækir menn berjast áfram aS kom-